Gradovi

Koji su po vama najljepši gradovi i zašto tako mislite?

Meni osobito se najviše svidja Madrid.

Madrid je glavni grad Španije i nalazi se u središnjem dijelu zemlje. U užem dijelu grada živi oko 3,1 miliona njegovih stanovnika, a u široj regiji blizu 5 miliona stanovnika. Time se Madrid nakon Londona i Berlina ubraja u najveće gradove Evropske unije. Također je glavni grad provincije i istoimene autonomne oblasti. Grad je političko, upravno i kulturno središte Španije, u kojem je sjedište španske vlade, a ovdje rezidiraju i španski kralj, te katolički biskup. Jedna od največih znamenitosti je Kraljevska palača Palacio Real. Poznanici kažu da u Madridu svako može nači ono što hoče. Madrid je po danu jako kulturno i historično mjesto. Ali za one kojima nije baš kultura na umu, Madrid posjeduje nekoliko nočnih klubova i zabavišta u kojima počinje i završava nočni život..

Eto toliko na kratko o Madridu..

http://www.travelpluto.com/madrid3.jpg

http://www.proyecto-es.com/images/madrid/madrid1.jpg

Do sada što sam gradova vidio jeste Wien-Beč
Za sada najljepši grad na svijetu....Dopada mi se kako imaju sređen javni prevoz sa U-bahn-podzemna željeznica,Strassen bahn-Tramvaji,i sa Schnell Bahn-Brzi vlakovi...odnosno nadzemni vlakovi kakve imamo i mi u Hrvatskoj,Srbij,Bosni itd...
Daleko bolji javni prevoz sređen nego bilo gdje sam ikad bio....
Jeste istina da su 80% tih ljudi na drogama i antidepresivima,i bilo bi čudno da to nije tako,jer se mnogo para vrti u tom gradu,droge,prostitucije i neznam još šta ne...
Ljudi su hladni,bezosjećajni i ponekad se plašim šetati tim gradom kad odem tamo u posetu svojim prijateljima,jer mi ti ljudi šetaju gradom ko živi Zombiji....
Znam jednom kad sam se vozio sa tramvajem došo jedan lik u tramvaj beo u licu ko brašno i počeo da trambura kakve sve žene voli i to sve na njemačkom...
Ja sam se ukamenio od straha a ljudi su ga gledali sa sažaljenjem,jer su znali da je drogiran....
Evo par slika grada i njegovih znamenitosti i stvari o kojima sam pricao....

Scnellbahn-njihovi brzi vlakovi:

http://www.bahnbilder.de/bilder/schn...ien-309827.jpg

http://t0.gstatic.com/images?q=tbn:A...zGBJKqFI5eaZA=

Evo par slika njihovih Strassenbahn-Tramvaja:
Evo par slika starih tramvaja....
http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:A...pudCU5KD26LOU=

A ovdje su par slika tramvaja nove generacije koji mi se mnogo dopadaju...

http://t2.gstatic.com/images?q=tbn:A...Lis1WspeNLeFs=

Apsolutno se slazem Bec je predivan grad.

Quote:

---

Originally Posted by majlika

Apsolutno se slazem Bec je predivan grad.

---

Al Madrid je Madrid !! 256822))

Meni je Barcelona,grad je predivan.

Bec je Bec ,i ovi vozovi su ekstra . Nema sta u korak sa npredkom!!! :jea:

Definitivno Beč

Od domaćih: Beograd, Novi Sad, Subotica
Od stranih: Njujork, Los Anđeles, Beč, Berlin, Pariz, London, Barselona, Rim, Istanbul...

Prag je prelep... Skoro pola grada je pod zaštitom Unesco a sam grad je fenomenalan....

Od srpskih, to su svakako Beograd i Novi Sad, a ovako, Las Vegas i Dubai

I ja se slazem da je Prag najlepsi gradjupi)

Venecija <3

Skocija <3

Temisvar, grad pun zelelnila i lepih gradjevina

Na svetu postoji jedno carstvo,
u njemu caruje drugarstvo.....

Najlepsi grad i grad koji zivi, koji sija od Pariza ,Barcelone, Beca, Prage mnogo lepse, zove se Krusevac.

Da mi nude Ameriku celu, i sva zlata sveta,ne vredi, lepota grada nije u parkovima, arhitekturi, spomenicima, vec u ljudima koji grad cine zivim gradom.


Ima jedno carstvooooo
ima jedan grad
grad od cokolade..........

256822))

Bio u Pragu, vidio i ostao bez daha. Kultura rada vče duboke korjene iz prošlosti. Pravi srednjovjekovni grad.

Beograd

Beograd je glavni i najveći grad Srbije. Jedan je od najstarijih gradova u Evropi. Prva naselja na teritoriji Beograda datiraju iz praistorijske Vinče, 4.800 godina pre nove ere. Sam Beograd su osnovali Kelti u 3. veku pre n. e, pre nego što je postao rimsko naselje Singidunum. Slovensko ime „Beligrad“ (slov. Bjelgrad) prvi put je zabeleženo 878. godine, u čemu je sadržan utisak izgleda tadašnje tvrđave. Beograd je glavni grad Srbije od 1405. godine i bio je prestonica raznih južnoslovenskih država od 1918. pa do 2003, kao i Srbije i Crne Gore od 2003. do 2006.

Grad leži na ušću Save u Dunav u centralnom delu Srbije, gde se Panonska nizija spaja sa Balkanskim poluostrvom. Broj stanovnika u Beogradu prema popisu stanovništva iz 2011. je iznosio 1.154.589 dok je u široj okolini živelo 1.639.121 . Najveći je grad na teritoriji bivše Jugoslavije i po broju stanovnika četvrti u jugoistočnoj Evropi posle Istanbula, Atine i Bukurešta.

Grad Beograd ima status posebne teritorijalne jedinice u Srbiji sa svojom lokalnom samoupravom. Njegova teritorija je podeljena na 17 gradskih opština, od kojih svaka ima svoje lokalne organe vlasti. Beograd zauzima preko 3,6% teritorije Republike Srbije, a u njemu živi 21% ukupnog broja građana dela Srbije na kome je izvršen popis 2002. godine (bez podataka za Kosovo i Metohiju). Beograd je takođe ekonomski centar Srbije i središte srpske kulture, obrazovanja i nauke.


Beograd se nalazi na 116,75 metara nadmorske visine, i to na koordinatama 44°49'14" severno i 20°27'44" istočno. Istorijsko jezgro Beograda (današnja Beogradska tvrđava) nalazi se na desnoj obali Save. U sastavu Beograda su Novi Beograd i Zemun koje su na levoj obali reke Save, pa time i u srednjoj Evropi. Grad leži na ušću Dunava i Save. Urbana površina grada iznosi 359,92 kvadratnih kilometara. Beograd se nalazi na raskrsnici zapadne i istočne evropske kulture.


Beograd ima umerenu kontinentalnu klimu. Prosečna godišnja temperatura je 12,3°C, dok je najtopliji mesec jul, sa prosečnom temperaturom od 21,8°C, a najhladniji januar sa prosečnom temperaturom od 0,6°C. Ipak, Beograd u proseku ima oko 25 dana u godini sa temperaturom preko 30°C. Prosečna godišnja količina padavina je oko 680 milimetara. Godišnje, Beograd ima oko 2.025 sunčanih sati, sa julom i avgustom kao najsunčanijim, i decembrom i januarom kao najmračnijim danima, sa tek 2—2,3 sunčana sata dnevno.

Istorija Beograda

U strogom centru Beograda, ispod današnje palate Albanija, pronađeni su, tokom njene gradnje, 1938. godine skeleti neandertalca koji je poginuo u borbi sa mamutom čiji je skelet nađen u blizini, što govori o naseljenosti prostora današnjeg Beograda još u praistorijsko doba. Kasnije se na prostoru Balkana, pre oko 7.000 godina, razvila Vinčanska kultura, pa se njeni ostaci mogu pronaći i u okolini Beograda kod istoimenog naselja, po kome je cela kultura dobila ime. Naseljen u trećem veku p. n. e. od strane Kelta, taj prostor ubrzo prelazi u ruke Rimljana i postaje naseobina Singidunum.Za vladavine cara Dioklecijana, tokom progona hrišćana, u Singidunumu se pominju prvi hrišćanski mučenici. Jedni od najstarijih po imenu poznatih hrišćanskih stradalnika u ovom gradu su Ermil i Stratonik. Podelom rimskog carstva ostaje pod kontrolom Vizantije.


Singidunum su osvajali mnogi osvajači, poput Huna, Sarmata, Ostrogota i Avara — pre dolaska Slovena oko 630. godine nove ere. Prvi zapisi o slovenskom imenu Beograd datiraju iz 878. godine (slovenski oblik Bjelgrad), za vreme vladavine Prvog bugarskog carstva, upućujući na utisak tvrđave sačinjene od belog kamena posmatrane od strane reke i panonske ravnice. Grad je ostao predmet razmirica između Vizantije, Mađarske i Bugarske naredna četiri veka.

Grad konačno prelazi pod vlast Srba kao deo Srema 1284. godine. Prvi srpski kralj koji je vladao Beogradom bio je Stefan Dragutin (1276—1282), vladar Kraljevine donjeg Srema (Mačve), kog je dobio na poklon od svog tasta, mađarskog kralja Ladislava IV. Nakon velikih gubitaka u Kosovskom boju 1389. godine, Srpsko carstvo počinje da se raspada i njegovi južni delovi velikom brzinom prelaze u ruke Turaka Osmanlija.Ipak, sever je dugo odolevao. Srpski despot Stefan Lazarević dobio je Beograd od ugarskog i rimskog kralja Žigmunda Luksemburškog, nakon što je postao njegov vazal. Godine 1405. Stefan Lazarević je proglasio Beograd svojom prestonicom. U narednom periodu, Beograd je doživeo veliki uspon. Ponovno su utvrđene stare zidine grada, zajedno sa zamcima, a crkve i tvrđave obnovljene, što je pomoglo da grad odoleva navalama Turaka čak 70 godina.

U ovo vreme, Beograd je postao utočište mnogim balkanskim narodima koji su bežali od vlasti Osmanlija. Veruje se da je broj stanovnika u ovo vreme dostizao i 40.000—50.000. Tokom vladavine Đurađa Brankovića, veći deo despotstva dospeva pod tursku vlast, međutim, Beograd dolazi pod zaštitu mađarskih kraljeva. Turci su želeli da pokore Beograd jer im je predstavljao prepreku u daljem napredovanju ka centralnoj Evropi. Napali su 1456. kada se odigrala čuvena Opsada Beograda gde je hrišćanska vojska pod vođstvom Sibinjanin Janka uspešno odbranila grad od turskog napada.


Vojska pod vođstvom Sulejmana Veličanstvenog, 28. avgusta 1521. je osvojila Beograd od Mađara, što je označilo pad grada pod Osmansko carstvo. Turci Osmanlije nakon toga naseljavaju srušen i spaljen grad, postepeno ga pretvarajući u kitnjasti orijentalni grad, čija je panorama sa mnogobrojnim munarama izdaleka oduševljavala mnoge evropske putnike tog doba. Oko 1571. godine u Beogradu je bilo 27 naselja (mahala). Grad je 1594. zahvatila velika srpska pobuna (Banatska pobuna) koju su Turci uspeli da uguše, spaljene su mnoge crkve, relikvije i mošti Svetog Save na Vračaru. Upravo zbog toga je ovo mesto odabrano za gradnju Hrama Svetog Save.


Sledećih decenija grad je bio miran, a bio je i važno sedište okruga (Smederevskog sandžaka, poznatog i kao Beogradski pašaluk), povezan sa Istanbulom Carigradskim drumom. Privukao je mnoge trgovce i stanovnike — Turke, Jermene, Grke, Rome i ostale. Prema osmanlijskom putopiscu Evliji Čelebiji, koji je boravio u Beogradu 1660. godine, Beograd je tada imao oko 98.000 stanovnika, od kojih 77.000 su bili Muslimani.Postao je više od običnog grada, sa islamskom arhitekturom, javnim kupatilima i mnogim novim džamijama. Beograd je već koncem 16. veka, po svojoj lepoti i veličini, umnogome nadmašivao Budim, Sofiju, Sarajevo, Skoplje i mnoge druge gradove evropskog dela Osmanskog carstva.Prema Evliji Čelebiji, 1660. godine u gradu je bilo čak sedamnaest derviških tekija u kojima su se izučavala dela velikih sufijskih mislilaca. Najvećom i najlepšom džamijom Beograda smatrana je Batal džamija, koju su putopisci upoređivali sa Aja Sofijom. Danas je jedina preostala Bajrakli džamija na Dorćolu.

Beograd je tri puta od Turaka osvajala Austrija (1688—1690, 1717—1739, 1789—1791), a Osmanlije su ga ponovo zauzimale, uz velika razaranja. Beograd postaje „Dar-ul-džihad“ – Tvrđava Džihada, kako su ga Osmanlije tada nazivale.Tokom ovog perioda, grad su zahvatile dve velike seobe Srba, u kojima su se stotine hiljada Srba, predvođenih patrijarsima, povlačili zajedno sa Austrijancima u Habzburško carstvo 1690. i 1737—39, gde su se naselili u današnjoj Vojvodini i Slavoniji.

Nakon turskog poraza pod Bečom, septembra 1688. godine, Austrijanci su zauzeli Beograd. Osmanlije su uspele nakratko da povrate Beograd 1690—1717. Vojska Austrijskog carstva pod zapovedništvom nadvojvode Eugena Savojskog po drugi put je osvojila Beograd 1717. Posle pobede nad austrijskom vojskom 1739. godine kod Grocke, Osmanlije su ponovo zagospodarile Beogradom, i njime vladale narednih 50 godina (1739—1789).

U Prvom srpskom ustanku, ustanici su oslobodili Beograd 1806. godine. Ustanici su držali grad od 8. januara 1806. do 1813, kada su ga ponovo zauzele Osmanlije.

Beograd

-nastavak

Kraljevina Srbija

Od 1817. bio je prestonica Kneževine Srbije (sem u periodu od 1818—1841, kada je Kragujevac bio glavni grad). Prestonicu iz Kragujevca u Beograd je premestio knez Mihajlo Obrenović. Kad je Srbija stekla potpunu nezavisnost 1878. i postala Kraljevina Srbija, Beograd je opet postao ključni grad na Balkanu koji se veoma brzo razvijao.Međutim, uprkos izgradnji železničke pruge do Niša, ukupni uslovi u Srbiji bili su kao i u ostalim pretežno poljoprivrednim zemljama, a Beograd je 1900. imao samo 69.100 stanovnika. Ubrzo, 1905. broj stanovnika se povećava na preko 80.000, a na početku Prvog svetskog rata 1914. i do 100.000, ne računajući Zemun koji je tada pripadao Austrugarskoj.

Nakon Prvog svetskog rata i okupacije od strane Austrougarske i nemačkih trupa, Beograd je doživeo brz razvoj i značajnu modernizaciju kao prestonica nove Kraljevine Jugoslavije. Malo je poznata činjenica da je Beograd tada imao jedan od prvih budističkih hramova u Evropi. Tokom dvadesetih i tridesetih godina 20. veka, broj stanovnika se popeo na 239.000 do 1931. zajedno sa zapadnim predgrađem Zemunom, koji je ranije bio u Austrougarskoj. Do 1940, broj stanovnika je bio oko 320.000, priraštaj stanovništva između 1921. i 1948. je iznosio približno 4,08 % godišnje.


Jugoslavija je 25. marta 1941. potpisala Trojni pakt i pridružila se Silama osovine. Zbog ovoga je 27. marta usledio masovni protest u Beogradu i državni udar. Grad je 6. i 7. aprila teško bombardovao Luftvafe i usmrtio 2.274 ljudi. U bombardovanju je zapaljena i izgorela Narodna biblioteka Srbije, gde su nastradale hiljade knjiga i srednjovekovnih rukopisa. Jugoslaviju su napale nemačke, italijanske, mađarske i bugarske snage, uz pomoć Albanaca i Hrvata. Nakon kapitulacije Kraljevine Jugoslavije, sremska predgrađa Beograda (Zemun) su ušla u sastav Nezavisne Države Hrvatske, nacističke marionetske države. U Beogradu i centralnoj Srbiji nacisti su podržali formiranje vlade Milana Nedića.

Beogradski Jevreji, Romi, komunisti, i drugi antifašisti odvedeni su u logore Sajmište i Banjica, kroz koje je u toku rata prošlo oko 125.000 logoraša. Jevrejska zajednica je od 1643. živela u četvrti Dorćol pored Dunava. Pre rata tu ih je bilo 10.400. Okupaciju je preživelo svega oko 10% njih. Na Sajmištu je stradalo oko 40.000 Srba i 7-8.000 Jevreja. Na Banjici je ubijeno oko 4.200 ljudi. Likvidacije su vršili nemački okupatori, dok su logoraše uglavnom hapsili srpski kvislinzi, koji su činili i administraciju Banjičkog logora.

Grad su bombardovali i saveznici 16. i 17. aprila 1944. godine. Tada je poginulo 1600 ljudi.

Borbe za oslobođenje grada su počele 13. i 14. oktobra, a grad je konačno oslobođen 20. oktobra 1944. Oslobodili su ga zajedničkim snagama partizani i Crvena armija. Gubici partizana su bili oko 1.000 boraca, a Crvene armije oko 2.000. U toku celog rata, Beograd je izgubio oko 50.000 ljudi i pretrpeo teška razaranja.



SFR Jugoslavija


U posleratnom periodu Beograd se razvijao kao glavni grad nove Jugoslavije i ubrzo izrastao u veliki industrijski centar.

Godine 1951. je počela izgradnja Novog Beograda sa druge strane reke Save, gde su se do tada nalazile samo močvare i trska. Grad su, bar u početku, gradile dobrovoljne omladinske radne brigade.

Godine 1961, povodom mučkog ubistva Patrisa Lumumbe (januar 1961), u Beogradu su održane žestoke demonstracije, sa više povređenih. Tom prilikom je izvršen i upad u belgijsku ambasadu.

Prva konferencija nesvrstanih održana je u Beogradu 1961. godine.

Beograd je bio i poprište velikih studentskih demonstracija 1968.

Marta 1972. Beograd je bio centar poslednje epidemije velikih boginja u Evropi. Epidemija, koja je uključivala prisilne karantine i masovne vakcinacije, okončana je krajem maja.

U maju 1980. umro je i doživotni predsednik SFRJ, Josip Broz Tito. Pored gotovo svih vodećih svetskih državnika, sahrani je prisustvovalo i oko 700.000 građana.


Novija istorija


Dana 9. marta 1991. u Beogradu su održane velike demonstracije, predvođene Vukom Draškovićem, protiv režima Slobodana Miloševića.Tom prilikom su poginule dve osobe, sedamnaestogodišnji srednjoškolac Branivoje Milinović, i policajac Nedeljko Kosović, 203 ljudi je povređeno, a 108 uhapšeno.Prema raznim medijskim izvorima, na ulicama tog dana je bilo između 100.000 i 150.000 ljudi. Kasnije u toku dana, na ulice su izvedeni tenkovi u cilju uspostavljanja mira.

Nakon nepriznavanja rezultata lokalnih izbora 1996, opozicija je u Beogradu organizovala svakodnevne građanske i studentske proteste protiv Miloševićeve vladavine, u periodu između novembra 1996. i februara 1997. Posle popuštanja režima i priznavanja rezultata izbora Zoran Đinđić postaje gradonačelnik Beograda.

NATO bombardovanje 1999. prouzrokovalo je značajnu štetu gradskoj infrastrukturi. Među pogođenim objektima bile su i zgrade nekoliko ministarstava, zgrada RTS u kojoj je poginulo 16 zaposlenih, nekoliko bolnica, hotel „Jugoslavija“, nekadašnja zgrada Centralnog komiteta, televizijski toranj na Avali, kao i kineska ambasada na Novom Beogradu.

Nakon izbora 24. septembra 2000. godine, Beograd je postao poprište masovnih demonstracija sa 800.000 po policijskim procenama, a po drugim izvorima i do 1.000.000 učesnika, koje su dovele do konačnog pada Miloševića sa vlasti.


Kultura


Beograd je domaćin mnogim kulturnim manifestacijama, uključujući FEST (Međunarodni filmski festival), BITEF (Beogradski internacionalni teatarski festival), BELEF (Beogradski letnji festival), BEMUS (Beogradske muzičke svečanosti), Beogradski sajam knjiga, i Beogradski festival piva.Dobitnik Nobelove nagrade Ivo Andrić je napisao svoja najpoznatija dela: „Na Drini ćuprija“ i „Prokleta avlija“ u Prizrenskoj ulici u Beogradu. Ostali istaknuti srpski književnici koji su živeli i radili u Beogradu su: Branislav Nušić, Miloš Crnjanski, Borislav Pekić, Milorad Pavić, Meša Selimović i mnogi drugi.

Većina srpske filmske industrije se nalazi u Beogradu, a jedan od najpoznatijih filmova snimljenih ovde je i film Emira Kustirice iz 1995, dobitnik Zlatne palme na Kanskom festivalu — Podzemlje. Grad je bio jedan od glavnih centara jugoslovenskog „novog talasa“: VIS Idoli, Ekatarina Velika i Šarlo Akrobata muzički bendovi koji su svi iz Beograda. Ostali poznati beogradski rok umetnici: Riblja čorba, Bajaga i instruktori i ostali.Tokom devedesetih, grad je bio glavni centar (u bivšoj Jugoslaviji) muzičkog žanra turbofolk. Danas je centar srpske hip hop scene, sa izvođačima kao što su Beogradski Sindikat, Škabo, Marčelo i mnogi drugi.] Beograd takođe ima mnogo pozorišta, a najpoznatiji među njima su Beogradsko narodno pozorište, Jugoslovensko dramsko pozorište, Zvezdara teatar, i Atelje 212. U Beogradu se nalazi i Srpska akademija nauka i umetnosti, Narodna biblioteka Srbije i Istorijski arhiv Beograda.

Ljubljana

Ljubljana (njem. Laibach) je glavni i najveći grad republike Slovenije. Broj stanovnika je 280.140 (2011). Grad Ljubljana se nalazi u centralnoj Sloveniji, na rijeci Ljubljanici, malo prije njenog ušća u Savu.

Kako je grad dobio svoje ime, još uvijek nije sasvim razjašnjeno. Smatra se da je riječ "ljubljana" nastala od slavenske riječi ljubljena ili latinskog aluviana (nabujala rijeka). Neki također povezuju lik iz staroslavenske mitologije, Laburus, sa imenom grada. Ono što jeste poznato, to je da grad leži na mjestu starog rimskog naselja Emona, osnovanog 15. godine. Ime Ljubljana se prvi put pominje 1144 (kao Laibach) i 1146 (kao Luwigana).


Ljubljansko polje i Barje vječita su raskrsnica puteva između Alpa, Krasa i Panonije ka Jadranu i dolinom Save u unutrašnjost Balkana, a zapadno prema Italiji. Zato tragovi čovjeka sežu unazad oko 5.000 godina, smjenjuju po epohama do rimske vojničke i trgovačke Emone (1-6. vijek naše ere), pa dalje do doseljavanja Slavena .

Njemačko ime Lajbah (Laibach) navodi se 1144. godine, kasnije dvije godine Slovenačka Luvigana, a ubrzo ovo sadašnje. Grad-tvrđava na brdu spominje se 1220. godine; uništen 1511. godine u zemljotresu, pa obnovljen i 1848. godine dograđena kula sa vidikovcem. U posjedu goričkih grofova 13/14. vijek, a od 1335. godine Habsburga. Osmanlije ga prvi put napadaju 1415. godine.

Od polovine 16. vijeka Ljubljana je jak centar reformacije, čija je centralna ličnost Primož Trubar (1508-1586). Prve dvije knjige na slovenačkom jeziku objavljene su 1550, godine; 1563. godine otvorena latinska škola; od 1575. godine radi štamparija.

Francuzi je prvi put osvajaju 1797. godine (ostaju do 1813. g.). Tada je središte lirskih pokrajina, a slovenački jezik ozakonjen u školama i administraciji.

Ljubljana u sebi nosi sklad cjeline – smjenjuju se staro i novo poštujući uzajamne vrijednosti, pa je lišena haotičnosti. Teško nastradala u zemljotresu 1895. godine. Poslije podizana po urbanističkom planu, a gradsko jezgro stalno obogaćivano, ali ne i sužavano, iako je po broju stanovnika nekoliko puta veće.


U mnoštvu starih građevina su Biskupska palata (iz 1512. g.), Stiški dvorac (1629), Katedrala Sv. Nikolaja (1708), župna crkva Sv. Jakoba (1615), Franjevačka crkva (1748), Rotovž-većnica (1484), Semenište (1785), Auerspregova palata (polovina 17. vijeka), Lontvož (1786), Ljubljanska opera (1892). Naročito su lijepe barokne zgrade.

Ljubljanu odlikuje mnoštvo zgrada arhitekte Jože Plečnika.

Gradska posebnost je Tromostovje na rijeci Ljubljanici (strogi centar). Tu je spomenik najvećem slovenačkom pjesniku Francu Prešerenu (1800-1849). S druge strane rijeke je tržnica, a duž obala niz prijatnih malih kafana i restorana, uređenih u starim kućama.

Ottawa

Ottawa (engleski izgovor: [ˈɒtəwə], francuski izgovor: [ɔtaˈwa]) je glavni grad Kanade. Grad se nalazi u južnom dijelu pokrajine Ontario, na rijeci Ottawi (Outaouais) koja tvori prirodnu granicu između Ontarija i Québeca. Na drugoj strani rijeke nalazi se grad Gatineau. Ova dva grada, zajedno sa okolnim općinama, čine Region nacionalne prijestolnice (National Capital Region ili Région de la capitale nationale). Iako općinama u ovom regionu upravljaju različite lokalne vlasti, saveznim područjima unutar regiona upravlja Komisija nacionalne prijestolnice (National Capital Commission ili Commission de la capitale nationale).

Grad Ottawa je dvojezično područje, gdje su službeni jezici engleski i francuski. Maternji jezik 63 % stanovništva je engleski, dok francuskim, kao maternjim jezikom, govori 15 % stanovništva. Oba ova jezika široko su korištena. U 2006. godini imala je 812.129 stanovnika u gradskom području, a 1.168.788 na širem metropolitanskom području. Ottawa je četvrti kanadski grad po veličini, te drugi grad u Ontariju.

Privreda kanadskog glavnog grada zasnovana je na dva sektora: poslovima vezanim za savezne agencije i saveznu vladu, te sektoru visokotehnološke industrije. Ottawa je jedan od najznačajnijih kanadskih gradova prema BDP-u i prihodima po zaposlenima, te prvi grad u državi prema udjelu visokoobrazovanih osoba u gradskom stanovništvu.

Oslo

Oslo je glavni grad Norveške, ima 605,000 stanovnika (2011) i prostire se na površini od 115 km2. Oslo se nalazi na rubu istoimenog fjorda - Oslo.


U "Sagi o norveškim kraljevima" autor Snorre Sturlason napisao je da je Oslo osnovao kralj Harald III Sigurdsson 1048. , ali prema posljednjim arheološkim istraživanjima pronađeni su ostaci kršćanskih grobova koji su nastali prije 1000, jer grobovi su potvrda urbanog življenja. Na osnovu ovih saznanja Oslo je proslavilo svoju 1000-tu godišnjicu 2000.

Porijeklo imena Oslo je u određenoj mjeri nejasno: "-lo" znači luka, dok "os" ima par značenja partenon, ušće ili strana brda.

Oslo je postao glavni grad za vrijeme kralja Håkona V. (1299.-1319.), koji je bio prvi kralj koji je živio stalno u gradu. On je bio započeo gradnju tvrđave Akershus. Vijek poslije, Norveška je postala manji partner u personalnoj uniji sa Danskom, i Oslo je izgubilo svoje značenje preobrazivši se u provincijalni upravni centar. Zbog zapostavljenosti, te zbog niskog položaja u uniji sa Danskom, Norveška se slabo razvijala u svim pogledima. Prvi fakultet otvorio se tek 1811.

Oslo je bilo uništeno u požaru 1624., i novi grad se ponovno izgradio, ali na novom mjestu preko zaljeva, odmah do tvrđave Akershus. Ovu izgradnju je proveo kralj Christian IV. od Norveške, i dao je novo ime Christiania.

Tek u 19. vijeku Norveška raskida personalu uniju sa Danskom. Ovim raskidom Norveška počinje se ubrzano razvijati. Grade se mnoge poznate zgrade u gradu Christiania: Kraljevska palata, parlament, Univerzitet, Nacionalno pozorište, zgrada berze. Kroz 19. vijek Christiania mjenja ime u Kristiania, dok 1924. grad dobiva svoje originalno ime Oslo. Tokom 19. vijeka i procvata Norveške mnogi pozati umjetnici i pisci su ostavili traga u Oslu: Henrik Ibsen, Edvard Munch, Knut Hamsun i Sigrid Undset. Zadnja dva spomenuta pisca su dobili Nobelovu nagradu za književnost.

Godine 1850. Oslo je preteklo Bergen kao najnaseljeniji grad u Norveškoj, što je zadržalo i dan danas.

Godine 1952. u Oslu su održane Zimske Olimpijske igre.

Stokholm

Stockholm je glavni i najveći grad Švedske. Grad je politički, ekonomski i administrativni centar zemlje. Stockholm je također glavni grad Stockholmskog kantona. Sa svojih 781 000 stanovnika (2006) Stockholm je najveća općina u Švedskoj. Sam grad Stockholm broji oko 1,25 miliona stanovnika dok tzv. Širi Stockholm broji oko 1,9 miliona stanovnika.

Stockholm se nalazi na istočnoj obali Švedske na ušću jezera Mälaren u Baltičko more. Poznat je po svojoj ljepoti. Grad je napravljen na mjestu na kojem je napravljen zbog velike strateške važnosti tokom srednjeg vijeka kada je štitio ulaz u sistem jezera koja se nalaze u unutrašnjosti zemlje.

Stockholm je jedan od najbrže rastećih gradova u Evropi. Zbog ovoga Stockholm koristi slogan "The Capital of Scandinavia".
Općina Stockholm u narandžastom. Širi Stockholm u žutom. U bijelom općine koje su dio kantona Stockholm ali nisu dio Šireg Stockholma

Više geografskih i administrativnih jedinica nosi ime Stockholm.

Općina Stockholm (šv: Stockholms kommun).
Grad Stockholm (šv: Stockholms tätort) koji podrazumijeva sva povezana naselja u općini i deset susjednih općina.
Širi Stockholm (šv: Storstockholm) koji obuhvaća sve općine unutar štokholmskog kantona osim onih na krajnjem sjeveru i krajnjem jugu kantona.


Stockholm se po prvi put spominje u pisanim izvorima u 1252. godini. U ovo vrijeme Stockholm je bio važna trgovačka stanica pri trgovanju željeznom rudom iz unutrašnjosti Švedske. Samo ime grada dolazi od odbrambene utvrde koje je ograđivala grad i štitila ulaz u jezero Mälaren iz Baltičkog mora. Sama utvrda se sastojala od balvana (švedski: stock). Riječ holm (manje ostrvo) dolazi od imena ostrva (švedski: Stadsholmen - gradsko ostrvo) na kojem se grad u to vrijeme nalazio.

Prema tradiciji osnivač grada je Birger Jarl koji je želio da zaštiti gradove u unutrašnjosti od napada sa vode. Na taj način sistem jezera Mälaren i Hjälmaren je odvojen od Baltičkog mora.

Sredinom 15. vijeka Stockholm je izrastao u važan trgovački grad sa oko 5-6 000 stanovnika. 15. vijek su obilježila dva važna historijska događaja; bitka kod Brunkenberga (švedski: slaget vid Brunkenberg) 10. oktobra 1471. godine i Stockholmsko krvoproliće (švedski: Stockholms blodbad) 8. novembra 1520.

Za vrijeme dolaska Gustav Vase na tron 1600. godine grad je brojao oko 10 000 stanovnika. Preobražavanje Švedske u evropsku vojnu silu poslije tridesetogodišnjeg rata naglo ubrzava rast stanovništva u Stockholmu koje se izmeđe 1610. i 1680. godine ušestostručava.

1634. godine Stockholm postaje zvanično glavni grad Švedske. Nezvanični dokumenti iz 1436. ukazuju da se Stockholm već tokom 15. vijeka smatrao glavnim gradom Švedske.


Stockholm (59°21′N 18°4′E) je jedan od najsjevernijih glavnih gradova u Evropi. Nalazi se na istočnoj obali Švedske između Baltičkog mora i jezera Mälaren. Centralni dio grada je napravljen na 14 ostrva koji su dio Stockholmskog arhipelaga (šv. Stockholms skärgård) koji broji više od 24.000 ostrva.

Klima u Stockholmu je kontinentalna sa velikim vremenskim razlikama između godišnjih doba. Tokom kraja juna dan traje oko 18 sati dok za vrijeme decembra dan traje samo oko 6 sati. Obično, temperature tokom zime se kreću između -7 °C i 1 °C. Najniža temperaturu ikad izmjerena je -32 °C. Tokom ljeta živa na termometru pokazuje između 18 °C i 25 °C. Najviša ikad izmjerena temperatura je 36 °C.

Rim

Rim (ital. Roma) je glavni grad Italije i južnoitalijanske regije Lacio, grad bogate historije poznat i pod imenom Vječni grad. Rim je centar bogate antičke kulture, od koje je ostalo mnogo spomenika do današnjih dana, a jedan od najvećih je svakako Koloseum. Grad se nalazi u donjem toku rijeke Tiber, u neposrednoj blizini blizu Sredozemnog mora i jedan je od najvećih centara Mediterana. Smješten je na 41°54′ sjeverne geografske širine i 12°29′ istočne geografske dužine. U sklopu gradskog područja Rima nalazi se i Vatikan, crkvena država i sjedište rimokatoličke crkve i Pape.

Rim je najveći grad Italije i ima oko 2.546.000 stanovnika (2004), a procjenjuje se da u sklopu aglomeracije živi i do 3,3 miliona stanovnika. Trenutni gradonačelnik Rima je Walter Veltroni.



Istorija


Rim se može pohvaliti dugom i raznolikom historijom grada, koja je često bila veoma burna i ne rijetko prožeta ratovima, sukobima, paljevinama, bolestima i epidemijama. Rimska historija duga je skoro 3150 godina i u tom je vremenu Rim bio sjedište Rimskog carstva, Rimske republike, Rimskog kraljevstva, Papinske države, Kraljevine Italije i Republike Italije.


Osnivanje grada

Legenda kaže da je Rim osnovan 21. aprila 753. godine p.n.e., i da mu je osnivač Romulus (Romul), koji je tada ubio svog brata Remusa (Rema). Ovaj datum je uziman kao osnova rimskog i julijanskog kalendara (Ab urbe condita). Romul i Rem su, prema toj legendi, sinovi Marsa (Aresa) i svećenice Rhea Silvie, kćeri Numitora, kralja Albalonga. Braća su sklonjena da bi ih se spasilo od mržnje Amuliusa, pretendenta na albalonganski tron, a odgojila ih je vučica, koja je i danas simbol grada Rima.

Porijeklo imena Rim je nerazjašnjeno, iako je još od antičkog doba u opticaju nekoliko teorija. Najmanje vjerovatna je ona koja kaže da je naziv od grčke riječi Ρώμη (hrabrost, kuraž). Nešto vjerovatnija je ona koja ime izvlači iz korijena rum (rum - sisa), što se vjerovatno povezuje sa vučicom (na latinskom lupa, interesantno riječ koja ujedno znači i prostitutka) koja je odhranila (dojila) Romula i Rema.


Antičko doba

Dioklecijanove terme

U početku je Rim bio kraljevsvo, kojim je vladao kralj, ali ono 509. godine p.n.e. postaje republika. Period rasta, prekinut sa porazom koji su Gali nanijeli Rimu negdje oko 390. godine p.n.e., ubrzo je nastavljen. U zadnjim danima Republike Rim je bio glavni grad teritorije koja je pokrivala veći dio Mediterana. Pod Caesarom Augustusom i njegovim nasljednicima širenje je nastavljeno.

Od ranog 3. vijeka stvari se mijenjaju. Rim formalno i dalje ostaje glavni grad, ali imperatori provode sve manje i manje vremena u njemu. 330. godine Konstantin uspostavlja Konstantinopol kao drugi glavni grad Carstva, a neki kasniji "zapadni" carevi smještaju svoja sjedišta i u Milanu ili čak Ravenni, umjesto u Rimu. Ipak mjesto u Senatu je, uprkos gubitku moći samog Senata, još uvijek ostalo stvar prestiža, a proglašenje kršćanstva zvaničnom religijom Carstva, je od biskupa Rima (kasnije nazvanog Papa) načinilo najznačajniju religijsku ličnost zapadnog Carstva. Takođe, sada je Carstvo bilo izloženije napadima izvana, glavni bedemi grada bili su sagrađeni 270. godine, ali ni oni nisu uspjeli spriječiti prodor prvo Alara 410. godine, a potom Geisera 455. godine.


Barbarsko i bizantsko doba

Aurelijev obelisk

Pad Zapadnog rimskog carstva je malo što promijenio što se Rima tiče. Odoaceri i Ostrogothi nastavili su, kao i imperatori prije njih, vladati Italijom iz Ravenne. U međuvremenu Senat je, iako je već odavno izgubio na značaju, nastavio upravljati Rimom, a Papa je uobičajeno dolazio iz senatorskih porodica. Ovakvo stanje potrajalo je sve dok Istočno rimsko carstvo, pod Justinianom I, nije zauzelo grad 536. godine. Ostrogothi, pod Totilom, ponovo su osvojili Rim 546. godine i opljačkali ga. Bizantski general Belisarius im ga je ubrzo preoteo, ali ga je ponovo izgubio 549. godine. Belisarius je zamijenjen Narsesom, koji još jednom osvaja grad godine 552. Car Istočnog rimskog carstva, Justinian I (vladao 527-565), odobrio je Rimu sredstva za održavanje javnih zgrada, akvadukta i mostova – koji su, u Italiji izmučenoj ratovima, često bili van funkcije. Takođe se proglasio pokroviteljem preostalih učenika, govornika, fizičara i advokata, nadajući se da će s vremenom više mladih tražiti bolje obrazovanje. Poslije rata Senat je formalno ponovo uspostavljen, ali pod kontrolom prefekta i drugih službenika određenih od bizantskih autoriteta u Raveni i odgovornih njima. Papa je sada bio jedna od vodećih religijskih osoba u cijelom Bizantijskom carstvu i u stvarnosti moćniji na lokalnom nivou i od postavljenih senatora i od lokalnih bizantskih službenika. U praksi lokalna vlast pripala je Papi a u sljedećih nekoliko desetljeća najveći dio senatskih aristokrata i bizantskih administrativaca u Rimu bio je apsorbiran u crkvenu hijerarhiju. Za vladavine Justinianovog nećaka i nasljednika, Justina II (vladao 565-578 godine), Alboini su izvršili invaziju na Lombardiju (568. godine). Zauzimajući regije Benevento, Lombardiju, Piedemont, Spoleto i Toskanu, osvajaći su ograničili carsku vladavinu na male dijelove zemlje koji su bili u okruženju, uključujući Rim, Napoli (Napulj) i Ravenu. Jedan od tih okruženih "otoka" koji je ostao pod bitzantskom kontrolom bila je Perugia (Peruđa), koja je predstavljala stalno ugrožavanu kopnenu vezu između Ravene i Rima. 578. godine senat je, u njegovom posljednjem zabilježenom aktu, morao zatražiti pomoć Tiberiusa II Constantina (vladao 578-582 godine) protiv vojvoda koji su nadirali prema Rimu i predstavljali prijetnju, Faroalda od Spoleta and Zotta od Beneventa. Maurice I (vladao 582-602) uveo je novi faktor u ovom, već kontinuiranom, konfliktu stvarajući alijansu sa Childebertom II od Austrasie (vladao 575-595). Armije Franačkog kralja zauzimale su teritoriju Lombardije u 584. 585. 588. i 590. godini. Rim je, pored toga, bio pogođen katastrofalnom poplavom 589. godine, koju je pratila kuga 590. godine. Zabilježena je legenda kako je viđen anđeo, u doba dok je novoizabrani Papa Gregory I (vladao 590-604) prolazio u procesiji pored Hadrianove grobnice, kako lebdi nad zgradom i vraća svoj mač u korice kao znak toga da je kuga na izmaku. A i grad je, činilo se, konačno bio siguran. Ipak, novi kralj Lombardije, Agilulf (vladao 591-616), je radio na tome da osigura mir sa Childebertom, reorganizira svoje teritorije i nastavi aktivnosti protiv Rima i Napulja do 592. godine. Sa carem okupiranim ratovima na istočnim granicama i nesposobnim da osigura Rim od invazije, Gregori I je preuzeo inicijativu i započeo pregovore o mirovnom ugovoru. Završeni su u jesen 598. godine, i kasnije priznati samo od Maurica. Pozicija Patrijarha Rima je još više učvršćena pod uzrupatorom Phocasom (vladao 602-610). Phocas je priznao prvenstvo rimskom Patrijarhu nad Patrijarhom Konstantinopola, i čak dekretom proglasio Papu Bonifaca III (607.) "Vođom svih crkava".



Rim je značajno središte za visoko obrazovanje. Prvi univerzitet u gradu je univerzitet „La Sapijenca” (Università degli Studi di Roma "La Sapienza") osnovan 1303. godine, koji je i najveći evropski univerzitet kojeg pohađa oko 150.000 studenata. Ostala dva gradska univerziteta su Tor Vergata (Università degli Studi di Roma Tor Vergata) koji je osnovan 1982. i Treći rimski univerzitet (Università degli Studi Roma Tre) koji je osnovan 1992. godine.

U gradu se nalazi i veliki broj papinskih univerziteta uključujući Univerzitet sv. Tome Akvinskog i Gregorijanski univerzitet (najstariji isusovački univerzitet na svijetu iz 1551).

Ovdje se također nalaze brojni privatni univerziteti kao LUMSA, Katolički univerzitet Svetog Srca, LUISS, Evropski institut za dizajn, Univerzitet Đovanija Kabota, IUSM, Američki univerzitet u Rimu i mnogi drugi univerziteti.

ja sam beograđanin i ne mislim da je beograd lep u tom nekom klasičnom smislu, ali ima mnogo više duha od većine klasično lepih gradova kao što su, mahom, gradovi po nemačkoj, austriji, švajcarskoj, francuskoj... :)

Meni je Sydney najlepsi. Budimpesta pa Berlin

Brno

Brno je drugi najveći grad u Češkoj, najveći i istorijski glavni grad Moravske regije, smešten na ušću reka Svratka i Svitave. Nalazi na svega oko dva časa vožnje automobilom od tri evropske prestonice, Beča, Bratislave i Praga.


Za Brno kažu da je grad bez žurbe i gužve, idealan za one koji vole piće, istoriju i zabavu.

To je grad u kojem se zaista vidi duša Češke, a koji ima iznenađujuće mnogo atrakcija, od habzburških rezidencija, opera, komunističkih koncertnih sala, pa sve do ikona funkcionalističke arhitekture.

Zamak Spilberk I Katedrala svetog Petra i Pavla su najznačajniji istorijski spomenici u gradu. Katedrala je građena tokom četrnaestog i petnaestog veka. Njena zvona označavaju podne svakoga dana u 11 časova, što je tradicija ostala od vremena Švedske opsade 1645.

Treba videti i vilu Tugendhat, koja je savršen primer funkcionalističke arhitekture. Projektovao je arhitekta Mis van der Roe. Sagrađena je kasnih dvadesetih godina 19. veka blizu centra Brna, a UNESCO je 2002. proglasio ovaj spomenik arhitekture kulturnom baštinom čovečanstva.

Drugi poznati arhitekta koji je značajno promenio savremeni izgled Brna je Arnošt Vajzner. Mnoge njegove funkcionalistične zgrade mogu se naći po celom gradu.

Na Trgu Kapucinera nalazi se Kapucinski manastir iz 1651. godine, u čijoj se kripti nalaze mošti i mumije svetaca, biskupa i aristokrata.

Na zapadnom kraju trga nalazi se Palata Ditrihštajn iz 1760. godine, iz "zlatnog perioda" grada, u kojoj su smešteni Moravski muzej i etno-selo.

Na obližnjem Zelenom može se videti Parnas fontana iz 1695. godine, a u blizini je Biskupski muzej.

Pažnju turista pleni i Stara gradska kuća iz 13. vijeka građena u gotičkom stilu sa sjajnim portalom iz 1511. godine. Iza nje se nalazi punjeni "zmaj", to jest krokodil, koji je simbol grada i za koga legenda tvrdi da je nekada zastrašivao sve one koji su se približavali reci Svratka.

Brno obiluje pivnicama u kojima se nude raznorazne vrste piva. Grad je i domaćin velikog vinskog festivala, a jedan od najvećih događaja je "Ignis Brunensis" ili Brnske vatre - takmičenje u vatrometu koje se održava svakog juna i privlači 200.000 gledalaca iz celog sveta.

Brno je i grad mladih i grad tehnologije - u njemu su smešteni brojni fakulteti, tehnološki park, inženjerska kolonija ...



Prva naselja na mestu Brna vezuju se za doba praistorije, odnosno za Kelte. Ova oblast naseljena je još od petog veka Slovenima. Od 1021. godine ovde se nalazio zamak vladajuće češke dinastije Pžemislovaca.

Brnu je gradske povlastice dao 1243. godine kralj Češke Vaclav I, a 1805. godine u blizini grada odigrala se bitka kod Austerlica, u kojoj je Napoleonova porazila austrijsko-rusku vojsku.

Industrija i trgovina su se razvile tokom 18. veka. Tokom Drugog svetskog rata Brno je pretrpelo veliku štetu. Tokom nacističke okupacije mnogi Česi su pogubljeni.

Arandjelovac

Arandjelovac



Položaj aranđelovačke opštine određen je koordinatama između 44 stepena i 12 minuta severne geografske širine i 20 stepeni i 25 minuta, istočne geografske dužine (po Griniču).


Aranđelovac leži u severoistočnom podnožju šumovite planine Bukulje (696 m. n.v.), na nadmorskoj visini oko 250 m i to izvorišnom delu reke Kubršnice. Opština se prostire na 375,89 km2 i ima 48.000 stanovnika.

Aranđelovca je udaljen od Beograda 74 km autoputem preko Mladenovca. Udaljenost od Kragujevca je 55 km, Mladenovca oko 22 km, Topole 14 km i Lazarevca oko 33 km.


Aranđelovac je gradsko naselje i sedište opštine Aranđelovac u Šumadijskom okrugu. Nalazi se u podnožju planinaBukulja i Venčac na oko 255 m nadmorske visine, na 76 km od Beograda. Prema popisu iz 2002. bilo je 24309 stanovnika (prema popisu iz 1991. bilo je 23750 stanovnika).



Istorija Arandjelovca


Aranđelovac je mlad grad. Osnovu grada čine Bukovik i Vrbica. Najstariji pismeni podaci o Bukoviku potiču iz 15. veka. U srednjem veku ceo kraj je bio povezan sa Gornji Milanovac)”>Rudnikom, tada najvažnijim mestu u Šumadiji. Kada su Osmanlije 1459.osvojili Smederevo, njihova vojska je ovladala i ovim krajem. Pavle Bakić je iz Venčaca sa 1000 ratnika prešao u Ugarsku i postaje srpski despot. Austrija je 1718. godine zavladala severnim krajevima centralne Srbije. Centralna Srbija pod Austrijancima dobila je status Vojne komandature Kraljevine Srbije. U to vreme pominje se Vrbica kao nenaseljeno mesto u kragujevačkom distriktu. Godine 1735. u Vrbici se pominje šanac sa oko 50 domova i možda 300 do 350 stanovnika. Komandant šanca bio je Mijuško Kujundžić koji je zapovedao svim vojnim obveznicima ovog kraja. Osmanlije su 1739. godine ponovo zavladali centralnom Srbijom. Njihove represalije izazvale su još jednu veliku seoba Srba u krajeve severno od Dunava i Save. Mnogi su tražili spas u hajdučiji. Iako su Osmanlije poslali svoje elitne trupe, janičare, hajdučija se u celom regionu južno od Dunava i Save nije mogla ugušiti, isto zbog Carske Austrije u susedstvu u koju su hajduci mogli da se povuku ili priključe raznim vojnim jedinicama. Prvi srpski ustanak je izbio1804. godine, u Orašcu, gde su se skupili narodni prvaci i ugledni ljudi. Ustanike je zakleo bukovički prota Atanasije.

Posle srpskih ustanka 1804 i 1815. mesto se razvija i napreduje. Ilija Garašanin je rođen u selu Garaši. Mihailo Obrenović gradi Staro zdanje kao svoju letnju rezidenciju. Aranđelovčani su važili kao odani Obrenovićima, te su nemilo prihvatili smenu kraljevske dinastije 1903. godine.

Godine 1941. Kosta Pećanac poziva na Bukulji sabor predratnog četničkog udruženja i predlaže saradnju sa Nemcima. Nakon sabora Pećanac odlazi u istočnu Srbiju. Komunistička vlast Jugoslavije dovodi 1945. u Aranđelovac crnogorskog mitropolita Joanikija Lipovca gde je ubijen. Mesto gde počivaju njegovi zemni ostaci je do danas ostalo nepoznato.

Aranđelovac je u Drugom svetskom ratu oslobođen u borbama septembra 1944. godine.


Stanovnistvo


U naselju Aranđelovac živi 19575 punoletnih stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 38,7 godina (37,5 kod muškaraca i 39,8 kod žena). U naselju ima 8339 domaćinstava, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 2,91.

Ovo naselje je skoro u potpunosti naseljeno Srbima (prema popisu iz 2002. godine), a u drugoj polovini XX veka se stanovništvo petostruko uvećalo.




Privreda

Najpoznatije preduzeće iz Aranđelovca je AD “Knjaz Miloš” koje sem pomenute mineralne vode, proizvodi i puni sokove i energetske napitke. Holding korporacija “Šamot” proizvodi vatrostalne materijale i vrši eksploatisanje ruda, a za “Elektroporcelan” proizvodi elektroporcelan i izolatore. Elektrokeramika proizvodi se u DD “Elka”. Eksploataciju mermera vrši preduzeće “Venčac” a proizvodnjom PVC cevi bavi se PP “Peštan”. DD “Kubršnica” proizvodi građevinski materijal (opeke i montažne nosače). Pored pomenutih postoji veliki broj manjih privatnih preduzeća.

U Aranđelovcu postoje tri hotela: “Staro zdanje”, “Šumadija” i “Izvor”, odmaralište INO, motel “Lovački dom” na Bukulji, te veliki broj privatnih smeštajnih kapaciteta i mnoštvo kafića i restorana.

Berlin

Berlin je najveći i glavni grad Nemačke sa 3.439.100 stanovnika (podatak iz septembra 2009. Pre Drugog svetskog rata imao je 4,3 miliona. Berlin je drugi po redu najveći grad Evropske unije posle Londona. Od 1949. do 1990. bio je podeljen na Istočni Berlin i Zapadni Berlin.

Berlin je smešten na rekama Špreji i Hafel na severoistoku Nemačke. Berlin je jedna od 16 nemačkih država, i sa svih strana je okružen državom Brandenburg.


Klima

Prema Kepenovoj klasifikaciji klimata Berlin ima umerenokontinentalnu klimu.

Leta su topla sa srednjom maksimalnom temperaturom između 22 i 25 °C, i srednjom minimalnom temeraturom u intervalu od 12 do 14 °C, dok su zime hladne sa prosečnom najvišom temperaturom od 4 °C i prosečnom najnižom temperaturom imeđu -2 i 0 °C. Proleće i jesen su obično prohladni. Centar Berlina poseduje svoju mikroklimu, jer zgrade zadržavaju toplotu. Zbog toga, temperature u gradu mogu biti i do 4 °C veće od temperatura u prigradskim oblastima.

Kiša pada ravnomerno tokom cele godine, a godišnji prosek padavina je 570 mm. Iako lake snežne padavine obično traju od decembra do marta, snežni pokrivač se ne zadržava dugo. Međutim, zima 2009/2010. je bila izuzetak, jer je snežni pokrivač bio prisutan od kraja decembra do početka marta.


Istorija

Prvi doseljenici
Oko 720. godine dva slovenska plemena, naselila su Berlinski region. Heveleri su se naselili kraj reke Hafel, sa njihovim glavnom naseobinom Brenaborom, kasnije nazvanim kao grad Brandeburg. Bliže reci Špreji, u današnjoj gradskoj varoši Kepenik, naselili su se Šprevani.

Heveleri su osnovali drugo mesto pored reke Havel oko 750. Ono je tada bilo najbliže današnjem Berlinu, i zvalo se Špandov (današnji Špandau). Špandau i Kepenik, zaštićeni zidinama oko 825, su bile glavne naseobine sve do 11. veka.

Pretpostavnja se da ime Berlin dolazi od polapske reči za močvaru.


Berlin i Keln

Berlin je jedan od najmlađih evropskih gradova, koji je osnovan u 12. veku. Grad se sastojao od dva naselja, Berlina i Kelna, na obe strane reke Špreje, u današnjoj varoši Mite (Mitte – sredina). Keln se prvi put pominje u dokumentima 28. oktobra 1237, a Berlin 1244. Gradski centar izgoreo je 1830, kada je uništeno veliki broj spisa iz tadašnjeg vremena. Oba naselja su formirala trgovačku uniju 1307, i participirala u Hanzi. Njihovo jedinstvo trajalo je oko 400 godina, sve dok se Keln i Berlin nisu ujedinili pod imenom Berlin 1709, uključujući i prigradska naselja Fridrihsverder, Dorotenštad i Fridrihsštad.

Nije ostalo mnogo tragova od ovih nekadašnjih naselja, ali neki se mogu videti u Nikolaifirtelu pored Rotes Rathaus (Crvena Skupština) i Klosterkirhe (Kloster crkve) pored Aleksanderplaca.



Urbanizam između 15. i 17. veka

Prva gradska palata je građena pored obale reke Špreje od 1443. do 1451. U to vreme Berlin-Keln je imao oko osam hiljada stanovnika. 1576. bubonska kuga je ubila oko 4000 ljudi u gradu. Tokom Tridesetogodišnjeg rata (1618-1648), broj stanovnika u Berlinu je opao sa 10.000 na 6.000. Godine 1640. Fridrih Vilhelm preuzeo je vlastu u Brandeburgu. Tokom njegove vladavine, Berlin je dostigao 20.000 stanovnika i postao značajan centralnoevropski grad. Bulevar sa šest redova drveća je postavljen između parka Tirgarten i Palate 1647. godine. Bulevar je nazvan Unter den Linden. Nekoliko godina kasnije, konstruisan je Dorotenštad na severozapadu reke Špreja - na Špre ostrvu gde se nalazila Palata. Od 1688. Fridrihsštad je izgrađen i naseljen.


Pruska

18. januara 1701, Frederik III je krunisan kao kralj Fridrih I od Pruske, koji je Berlin proglasio za glavni grad Pruske.

1709, Berlin-Keln se zajedno sa Fridrihsverderom, Dorotenštatom i Fridrihštatom ujedinio pod imenom Berlin sa 60.000 stanovnika.


Vajmarska republika i Treći rajh

Najveći utisak koji se stekne prilikom posete Berlinu je veliki diskontinuitet, koji reflektuje komplikovanu istoriju Nemačke u dvadesetom veku. Isto tako, bio je sedište pruskih kraljeva. Broj stanovnika Berlina nije napredovao tokom 19. veka, naročito kada je postao prestonica Nemačkog carstva (1871.). Bio je glavni grad Nemačke Vajmarske Republike i kada je Nemačka bila nacistička. Tokom ovog perioda, Adolf Hitler je imao velike planove za transformaciju Belina, jer ga je mrzeo i mislio je da je najružniji grad na svetu. Albert Šper je bio Hitlerov glavni arhitekta, koji je napravio velike planove za preuređenje Berlina. Nakon zamišljene nacističke pobede u ratu, novi i preuređeni Berlin trebao je da dobije ime Glavni grad sveta Germanija.

Na mestu gde se Rajhstag danas nalazi, planirano je da se napravi Velika Dvorana, 250m visoka i sedam puta veća od Bazilike sv. Petra u Rimu. U nju bi moglo da stane 170.000 ljudi, a oni koji su je planirali, govorili su da bi se iz nje moglo upravljati oblacima i kišom. Planirana je Avenija Pobede široka 23 metara a dugačka 56 km. Na drugom kraju, trebala je da se napravi nova železnička stanica, a pored nje aerodrom Tempelhof.

Danas je samo nekoliko građevina preostalo iz nacističkog perioda: internacionalni aerodrom Tempelhof, Olimpijski Stadion, i ulična rasveta na nekoliko mesta u gradu. Hitlerovu Kancelarija rajha su uništili Sovjeti, a ostaci su poslužili da se napravi Sovjetski memorijalni centar u Treptauer parku u Berlinu.


Podeljeni grad

Pred kraj Drugog svetskog rata, Berlin je bio uništen 70% zahvaljujući savezničim bombardovanjima i uličnim borbama. Zbog toga nazvan je „Vremenskom nulom“ što je značilo novi početak za grad. Veliki Berlin je podeljen u četiri sektora od strane Saveznika, Londonskim protokolom (1944): svaki za

SAD, (obuhvatao opštine: Nojkeln (Novi Keln), Krojcberg (Krojc brdo), Tempelhof, Šeneberg (Lepo brdo), Šteglic, Celendorf;
Veliku Britaniju, (obuhvatao opštine: Tirgarten, Šarlotenburg, Vilmersdorf i Špandau);
Francusku, (obuhvatao opštine: Veding i Rajnikedorf);
Sovjetski Savez, (obuhvatao opštine: Mite (Sredina), Prenclauer berg (Prenclauersko brdo), Pankov, Vajsenze (Belo jezero), Fridrihshajn, Lihtenberg*, Treptov i Kepenik.

Berlin je bio smešten u sred sovjetske okupacione zone Nemačke i postao prirodna tačka suprotstavljenih strana u Hladnom ratu. Kada je 26. juna otpočela Staljinova Berlinska blokada, zapadni saveznici su Zapadni Berlin snadbevali tzv. vazdušnim mostom (die Luftbrücke), nazvan od strane Berlinaca.

Berlinski sovjetski sektor, Istočni Berlin, je postao glavni grad istočne Nemačke, kada je formirana od Sovjetske okupacione zone u oktobru 1949. Zapadna Nemačke je formirana 23. maja 1949. od američke, britanske, i francuske zone, glavni grad je bio u Bonu. 13. avgusta 1961. podignut je Berlinski zid, razdvojivši Zapadni Berlin od Istočnog i ostatka Nemačke.

Šezdesetih godina dvadesetog veka, Berlin je bio centar evropskih studentskih protesta.



Berlinski zid je probijen 9. novembra 1989. Tokom Nemačkog ujedinjenja 3. oktobra 1990, zid je skoro potpuno srušen. Ostali su mali delovi, koji najviše služe kao podsetnici i turističke atrakcije. Nemački Bundestag je juna 1991. izglasao odluku da glavni grad Nemačke umesto dotadašnjeg Bona bude Berlin. Berlin je ponovo postao glavni grad Nemačke. Ministri i vladina administracija su se u Berlin preselili 1997/1998.

Krusevac

Službeni naziv Kruševac (Kruševac)
Površina 854 km²
Stanovništvo (2002) Grad (75.256)
Opština (131.368) (2002)
Geogarafski položaj 43°58' - 21°32'
Poštanski broj 37000

Saobraćajna oznaka KŠ

Položaj
Okrug Rasinski upravni okrug
Opština Kruševac
Gradska vlast


U naselju Kruševac živi 46395 punoletnih stanovnika, a prosečna starost stanovništva iznosi 39.2 godina (38.2 kod muškaraca i 40.1 kod žena). U naselju ima 19342 domaćinstva, a prosečan broj članova po domaćinstvu je 2.95.

Ovo naselje je velikim delom naseljeno Srbima (prema popisu iz 2002. godine).


Istorija


Kruševac je kao svoju prestonicu podigao knez Lazar 1371. godine. Prvi put se pominje 1387. godine, u povelji kojom knez Lazar u svojoj utvrđenoj prestonici potvrđuje ranije trgovačke privilegije Dubrovčanima. Grad je postao privredno i kulturno središte Srbije. Mesto iz koga se rukovodilo i koje je davalo inicijativu za organizaciju države.

Predanje kaže da je Kruševac dobio ime po kamenu krušcu, oblom rečnom kamenu kojim je većim delom grad i sazidan.

Posle Kosovskog boja, Kruševac postaje prestonica vazalne Srbije kojim upravlja Milica, a kasnije njen i Lazarev sin, despot Stefan, koji kasnije prestonicu seli u Beograd.

Turci napadaju Kruševac više puta a osvajaju ga tek 1427., posle smrti despota Stefana.

Od 1444. godine, Kruševac je u rukama Djurđa Brankovića, a Turci ga konačno porobljavaju 1454. godine. U to vreme - ima tursko ime: Aladza Hisar (Šareni grad).

U vreme austrijsko - turskog rata 1689., grad je bio oslobođen od Turaka. To se desilo još dva puta u XVIII veku: 1737-1739. godine i za vreme Kočine krajine, 1789. godine.

Grad je vraćen Turcima 1791., Svištovskim mirom.

Kruševac je konačno oslobođen od turaka 1833. godine. Posle oslobođenja grad počinje naglo da se razvija i napreduje, i postaje jedan od većih regionalnih centara tadašnje Srbije.

Tokom Drugog svetskog rata,pripadnici nemačkih okupacionih snaga su na brdu Bagdala streljali 1642 rodoljuba iz Kruševca i okoline.Posle rata ceo taj prostor je pretvoren u spomen park pod imenom „Slobodište“.




Privreda


Privredna aktivnost grada Kruševca odvija se u 12 sektora, ali najveći broj zaposlenih je u oblasti prerađivačke industrije, trgovine, građevinarstva i saobraćaja (92% ukupnog broja zaposlenih u gradu).



Najveći uticaj na mesto grada Kruševca na republičkoj mapi razvijenosti imaju privredni subjekti iz oblasti hemijske, mašinske, drvoprerađivačke, prehrambene i tekstilne industrije, čije poslovanje prevazilazi okvire lokalne privrede.



Sa 5.155 privrednih subjekata (1.184 privrednih društava i 3.971 preduzetnika), prema podacima Agencije za privredne registre na dan 20.09.2011. godine, Kruševac danas predstavlja ekonomski centar od značaja za Rasinski okrug.



Kada su privredna društva u pitanju, mala i srednja preduzeća (MSP) dobijaju sve veći značaj u privrednim tokovima; njihova zastupljenost je 99% ukupnog broja preduzeća. MSP su nosioci privrednog rasta i zapošljavanja i bitan faktor unapređenja ekonomske efikasnosti lokalne privrede.

Brus


Opština BRUS

Opština Brus se prostire u centralnom delu jugoistočne Srbije i pokriva površinu od preko 600 km2.

Brus je gradić smešten na istočnim padinama Kopaonika, između reka Rasine i Graševke. Na 510 m nadmorske visine. Poznat kao vazdušna Banja, Brus se nalazi na raskrsnici puteva za Kopaonik, Kruševac, Aleksandrovac, Jošanicku i Vrnjacku Banju. Od Beograda je udaljen 250 km.

Opština Brus ima bogatu prošlost, o čemu svedoče brojni kulturno-istorijski spomenici: manastir Lepenac iz 15. veka, ostaci manastira Milentija iz 14. veka, srednjovekovni grad Koznik, crkva i svetilište Metođe iz 3. veka, crkva sv. Preobraženja u Brusu iz 1836. godine. Brus je bio svedok ne tako poznatog događaja u Srpskoj istoriji kada je kralj Milan Obrenović sazvao sve kraljeve i vojskovođe tada susednih država kraljevine Srbije i pozvao ih u pakt protiv neprijatelja. Sve se to zbilo u zgradi današnjeg Kulturnog Centra (u starom delu zgrade). Brus je takođe poznat i po predivnim pejzažima, a naravno tu je i veliki potencijal za seoskim turizmom. Za obolele Brus pruža različite vidove terapija. Tu je naj blagotvornija termomineralna voda koja leči reumatske i kožne bolesti kao i čist i svez planinski vazduh. Toplina banjske vode je 22 stepena celzijusove skale.

Opština Brus zahvata severo-istočne padine Kopaonika, koje se od njegovog glavnog grebena spuštaju prema dolini Rasine i Kruševačkoj kotlini. Ona se graniči sa opštinama Blace, Kruševac, Aleksandrovac, Raška, Leposavić i Kuršumlija, koje sve zajedno čine svojevrsnu prirodnu celinu - Kopaonički masiv.
Kopaonik (poznat i kao Srebrna planina) je najveći planinski masiv u Srbiji koji se pruža od severozapada ka jugoistoku dužinom od oko 75 km, dosežući u srednjem delu širinu od oko 40 km. Jedan njegov deo je zaštićena zona pod imenom Nacionalni park Kopaonik u okviru koga postoji veći broj zaštićenih prirodnih celina, a na njemu se nalazi i najveći skijaški centar u Srbiji. Njegov najviši vrh je Pančićev vrh sa 2017m nmv. na kome se nalazi mauzolej čuvenog srpskog prirodnjaka po kome je dobio ime. Ceo masiv je dobio naziv po velikom rudnom bogatstvu koje je na njemu eksploatisano još od srednjeg veka, a na njegovom širem prostoru je smešten čitav niz kulturno-istorijskih spomenika iz perioda od XII do XV veka. Zahvaljujući razvijenom turističkom centru sa savremenim hotelima i pratećim objektima, Kopaonik predstavlja jednu od najpopularnijih turističkih destinacija u Srbiji.

Na Kopaoniku je najrasprostranjenija raskomadana šumsko-pašnjačka zona središnje Srbije. Na višim delovima je četinarska smrčeva i jelova, a po stranama bukova i hrastova šuma.

Sa susednim opštinama i šire povezana je dobrom mrežom regionalnih i lokalnih puteva. Regionalni putevi su: Rekovac – Stopanja – Brus - Kuršumlija, Kruševac – Blace - Beloljin, Razbojna – Brus - Vrnjačka Banja, Kruševac – Aleksandrovac - Jošanička Banja - Biljanovac, Brzeće – Kopaonik - Jošanička Banja. Udaljenost Brusa od značajnih pravaca auto-puta i magistralnih puteva je sledeća: od auto-puta Beograd - Niš - 75 km., od magistralnog puta Kruševac - Kraljevo - 44km., od magistralnog puta Kraljevo – Raška - Kosovska Mitrovica - 43 km., a od magistralnog puta Niš - Priština - 40 km. Najbliže železničke stanice su: Stopanja – 30 km., Beloljin – 40 km. i Kruševac – 50 km. Najbliži aerodrom je Niš, udaljen 98 km.

Geografski položaj, prirodni i drugi uslovi ostavili su ovu opštinu izvan intenzivnijih razvojnih tokova, što je uslovilo permanentnu migraciju stanovništva u druge, razvijenije delove zemlje. Po popisu iz 1948. godine na ovom području je živelo 35.000 stanovnovnika, a po popisu iz 1991. godine 21.327 stanovnika.

Kao posledica neadekvatnog privrednog razvoja, poljoprivreda, u svom primarnom i preradnom obliku, postala je oslonac privrednog razvoja ovoga kraja. Većina stanovništva bruske opštine, čak dve trećine, živi od poljoprivrede. Na području opštine poljoprivrednom proizvodnjom se bavi oko 4.160 poljoprivrednih gazdinstava, koja su manje okrenuta ratarstvu, a većim delom voćarstvu.

Brus

i 57 seoskih naselja


* Batote,
* Belo Polje,
* Blaževo,
* Bogiše,
* Bozoljin,
* Boranci,
* Botunja,
* Brđani,
* Brzeće,
* Budilovina,

* Velika Grabovnica,
* Vitoše,
* Vlajkovci,
* Gornje Leviće,
* Gornji Lipovac,
* Grad,
* Gradac,
* Graševci,
* Domiševina,
* Donje Leviće,

* Donji Lipovac,
* Drenova,
* Drtevci,
* Dupci,
* Đerekari,
* Žarevo,
* Žilinci,
* Žiljci,
* Žunje,
* Zlatari,

* Igroš,
* Iričići,
* Kneževo,
* Kobilje,
* Kovizla,
* Kovioci,
* Kočine,
* Kriva Reka,
* Lepenac,
* Livađe,

* Mala Vrbnica,
* Mala Grabovnica,
* Milentija,
* Osredci,
* Paljevštica,
* Ravni,
* Ravnište,
* Radmanovo,
* Radunje,
* Razbojna,

* Ribari,
* Stanulovići,
* Strojinci,
* Sudimlja,
* Tršanovci,
* Čokotar i
* Šošiće.



Selo RADMANOVO
Selo Radmanovo nalazi se na jugozapadu Srbije , u podnožiju planine Kopaonik, nedaleko od Brusa.
Prostire se na istočnoj strani planine, na nadmorskoj visini od oko 900m.
Najbliži susedi žive u selima: Vlajkovci, Šošice, Leviće, Đerekare, Brzeće, Livađe i Paljevstica.
Granice sela omeđene su:na istoku Miljkova lazina, na zapadu Bojačinac, na severu Donja reka, na jugu Košare.
Pejzaž sela čine padine ,brda i brežuljci delom podšumljeni a delom livade njive i voćnjaci.
U šumovitom delu dosta strme padine zvane Cuguljan, ispresecane brojnim izvorima, postoji nalazište posebne vrste kamena u narodu poznate pod nazivom "siga"

Selo je izvor zdravlja,dobrih ljudi,zdrave hrane,prirodnih lepota,duhovnog bogatstva,verovanja ljudi i našeg večnog trajanja.


Izvor; Sajt selo Radmanovo

I meni Prag. Kao grad iz neke bajke, predivan, čaroban ogroman i veličanstven. Bili smo na ekskurziji tamo pre 6 godina, a ja se i dalje sećam svakog dela.
Ali voleo bih da živim U Buenos Ajresu, ili bilo gde u Španiji.

Jajce

Jajce je jedini grad u bivsoj SFRJ koji nije mogao poneti ime po tadasnjem predsedniku, znaci nije poput Titograda ili Titovo Velenje mogao da bude Titojajce ili Titovo Jajce.36_19_2[1]



Jajce je jedini istorijski grad u bivsoj SFRJ, koji nikad nije poneo titovo ime, iz prakticnih razloga.
Zamislite da jeste , onda bi taj grad nosio ime,,titovo Jajce,, .

Jajce je jedan mali srednjobosanski grad koji lezi na obalama dvije prelijepe rijeke Plive i Vrbasa. To je jedan od rijetkih gradova ne samo u Bosni nego i svjetu, koji ima tako bogatu istoriju.

Pretpostavlja se da je dobio ime po jajolikom brdu na kojem se nalazi stara srednjovjekovna tvrdava koju je sagradio Hrvoje Vukcic Hrvatinic. Bio je prestolnica srednjovjekovne Bosanske drzave i njenih krajeva, Tvrtka II Tvrtkovica, Stjepana Tomasa i Stjepana Tomasevica, od 1423 - 1463 iz tog doba postoje mnogi spomenici, kao sto su Stari grad, Medvjed kula, crkva sv. Luke, Katakombe, Hram boga Mitrasa i mnogi drugi. 1464 godine Jajce je okupirano od turskih osvajaca, koji su za sobom ostavili svjedoke svoje kulture: Sahat kula, Musafirhana kao i damija Esme-sultanije sagradene 1753 godine. Tursko doba naslijedila je Austro-Ugarska koja je u Jajce usla 7 augusta 1878 godine. Njihova okupacija, teror i iskoristavanje trajalo je do 1918 godine. U drugom svjetskom ratu Jajce je odigralo veoma vaznu ulogu. U Sokolskom domu sagradenom 1878 godine odrzano je drugo zasjedanje AVNOJ-a na kojem su donesene vazne odluke izmedu ostalih osnivanje FNR Jugoslavije kao i proglasenje J. Broza za marsala(Vrhovnog komandanta orozanih snaga). Jajce je oslobodeno 9 septembra 1944 godine. Iz ovog doba postoji mnogo dokumenata i spomenika, a naj poznatiji su Muzej drugog zasjedanja AVNOJ-a, zgrada staba Prve proleterske brigade, vila na Varosnicama koja je bila sjediste ZAVNOBIH-a od 12.9.44 do 15.3.45, SARENICA-zgrada Tanjuga kao i zgrade gdje je boravio Tito.

Poslije drugog svjetskog rata, Jajce sa ovako bogatim istoriskim spomenicima je proglaseno gradom Muzejom. Pored istoriskog znacenja Jajce je bilo turisticki, privredni i kuturni grad. Ljepote rijeke Plive sa dva prelijepa jezera, bogatom florom i faunom, vodenicama, vodopadem na uscu odavalo je Jajcu romantican ambijent i veoma razvijen turizam. Pored turizma razvijalo se veoma brzo i privreda, a naj razvijenije grane bile su hemiska, drvna, gradevinska i elektro industria. Takav razvoj indostrije pridonio je velikom priljevu stanovnistva iz raznih krajeva, koji je imao i njegovao bogatu narodnu tradiciju vezanu za zivot i obicaje.

Ovaj grad je bio specifican ne samo za Bosnu i Hercegovinu nego i za cijeli svijet.

Banja Luka



Banja Luka se prvi put spominje 1494. godine u povelji ugarskog kralja Velislava drugog Jagelovica u kojoj se navodi Jurij Mikulasic kao kastelan Banje Luke.
Prethodno zvani Vrbaski grad bio je uz Jajce najutvrdjeniji u dolini rijeke Vrbas. Turci su ga zauzeli 1528. godine i spalili. Prenosenjem stolice bosanskih vladara iz Sarejeva u Banju Luku 1553. godine grad pocinje da se snazno razvija. Banja Luka postaje trgovacki centar i razvijaju se razni zanati. Banja Lucki trgovci trgovali su sa Beogradom, Skopjem, Solunom, Sarajevom, Dubrovnikom i Venecijom. Tako je bilo sve do 1638. godine kada je stolica bosanskih vezira presla u Sarajevo, otkada pocinje stagniranje Banje Luke.
Nakon visegodisnje stagnacije tokom turske vladavine, austrougarska okupacija u Banjoj Luci, kao sredistu jednog od sest novoformiranih okruga u zemlji donijela je znacajne ekonomske, socijalnei demografske promjene, zahvaljujuci zavodjenju pravne sigurnosti i ukljucenju u zajednicko carinsko podrucje.
Stanovnistvo banje lucke krajine uslo je u zajednicku drzavu Srba, Hrvata i Slovenaca sa jakim ekonomskim tegovima iz minulih vremena i bremenom veoma naglasenih ostataka feudalizama gotovo u svim oblastima koji su iz svih domena privrede snazno uticale na odnose i sadrzaj drustvene svijesti. Mnogih od ovih unutrasnjih odredjenja, ekonomskih i socijalnih odnosa sporo su se ili sasvim neznatno unutar sebe mijenjali, te je ovo podrucje decenijama ostalo zaostalo sa svojim posljedicama koje su iz toga proizilazile.
Izgled savremenog grada Banja Luka je dobila pocetkom tridesetih godina ovog vijeka kada je na celu Vrbaske banovine bio ban Svetislav Milosavljevic.
Istorija grada u aprilskom ratu i godinama okupacije i oruzanom otporu predstavlja odista burno i dogadjajima prepuno vrijeme, shvatljivo samo sa temeljitim objasnjenjima u izravnoj i posrednoj vezi sa djelatnostima koji su ranijim slobodarskim tradicijama davale nove pokretacke porive, zamahe i snage. Sva djeolvanja su imala i cesto i logican slijed kad u stvaranju idejnih posljedica politicki podsticaji nisu bili neophodni. To se posebno vidjelu u prvoj godini ustaske strahovlade kada je teror prema Srbima, Jevrejima i Romima bio najzesci.

Banja Luka


Banja Luka je najveci i jedan od najljepsih gradova u Republici Srpskoj. Nalazi se u zapadnom dijelu Republike Srpske i smjestena je sa obe strane
rijeke Vrbas. Okruzena je brdima a sam grad ima nadmorsku visinu od 163 m.
Banja Luka se razvila na juznom rubu kotline, na samom izlasku rijeke vrbas iz klisure u ravnicu. Na podrucju grada u Vrbas lijevaju se s lijeve strane Suturlija i Crkvena, a sa desne rijeka Vrbanja.
Najstariji dio grada su Toplice, odakle se grad siri na sjever gdje se ce razviti danasnji centralni dio grada.
Usljed ratnih dejstava na podrucju bivse Bosne i Hercegovine, demografska slika Banje Luke se znacajno promijenila. Procjene govore da u Banjoj Luci i njenoj okolini danas zivi oko 300.000 stanovnika.

Banja Luka je i najveci kulturni centar u Republici Srpskoj. U samom centru nalaze se: Umjetnicka galerija sa impozantnim brojem umjetnickih djela, Banski dvor sa jednim od najakusticnijih muzickih dvorana na Balkanu, pozorista, bioskopi, arhiv i muzej, univerzitetska i narodna biblioteka sa velikim knjiznim fondom, siroka mreza izdavacko informativne djelatnosti, od stampe, preko radija do vise televizijskih stanica, kako znavicnih tako i nezavisnih i privatnih.
U gradu djeluje i nekoliko kulturno-umjetnickih drustava, SDP "Jedinstvo", KUD "V. Maslesa", "Pelagic" i dr., neki i sa stogodisnjom tradicijom. Banja Luka uspjesno njeguje i festivalske smotre, takmicenja i revije, a prerasta i u sajamski grad.

S obzirom na brojnu mladost, Banja Luka ima razvijen sportski zivot, kako profesionalni tako i amaterskim sa dosta klubova. Najpoznatiji su FK Borac, zatim rukometni, kosarkaski, teniski, bokserski, plivacki, borilacki, gimnasticki i ostali klubovi koji su u svojoj dugoj sportskoj tradiciji donosili Banjoj Luci brojne pobjednicke pehare i medalje, kako republicke tako i medjunarodne. Tako je sportska Banja Luka uvijek svojom mladoscu uvijek u svijet pronosila i olimpijsku baklju mira.

Kosarkaski klub "Borac Nektar" je jedan od najuspjesnijih sportskih kolektiva u Republici Srpskoj, ako ne i najuspjesniji. Visestruki su sampioni Republike Srpske i redovni ucesnici evropskih kup takmicenja. U sezoni 1999/2000. osvojili su prvo mjesto u razigravanju za predstavnike BiH u evropskim kupovima.
Sportska dvorana "Borik" je izuzetno moderan sportski objekat koji ugoscuje brojne sportske kolektive u Banjoj Luci. U njemu je sedamdesetih godina proslog vijeka odrzano zensko evropsko prvenstvo u kosarci.

U Banjoj Luci je 1832. godine osnovana prva Srpska osnovna skola (sad Kolo srpskih sestara), a od 1866-75. Banjalucka bogoslovija kojom je upravljao Vaso Pelagic. Prva srednja skola, Trgovacka akademija, sada Ekonomska skola otvorena je 1885. godine a Velika realka, sad Gimnazija osnovana je deset godina kasnije 1895. godine. Razvoj visokog obrazovanja u Banjoj Luci pocinje 1950. godine kada je osnovana Visa pedagoska skola. Prvi fakultet (Tehnicki) u Banjoj Luci je osnovan 1961. godine.
Univerzitet u Banja Luci osnovan je 07.11.1975. godine. Prije svecanog dijela osnivacke skupstine odrzana je redovna sjednica Skupstine Univerziteta na kojoj je izabran za rektora prof. dr. Dragoljub Mirjanic. U sastav Univerziteta ulazi :
-Elektrotehnicki ( osnovan 1961 god. )
-Tehnoloski ( osnovan 1961 god. )
-Masinski ( osnovan 1973 god. )
-Pravni ( osnovan 1975 god. )
-Ekonomski ( osnovan 1975 god. )
-Medicinski ( osnovan 1978 god. )
-Poljoprivredni ( osnovan 1992 god. )
-Sumarski ( osnovan 1993 god. )
-Filozofski ( osnovan 1993 god.)
-Arhitektonski ( osnovan 1995 god .)
-PMF ( osnovan1996 god. )
Univerzitet u Banja Luci ima medjunarodnu verifikaciju. Danas studira oko 10 000 studenata, a nastavu izvodi oko 520 profesora i asistenata.

Helsinki



Finska prestonica, grad koji još zovu i „ ćerka Baltika“, moderan je i živ grad, bogat zelenilom i kulturnim nasleđem.
Helsinki je savršen spoj mora i zemlje. Grad je, naime, okrenut ka Baltiku, morskom prostranstvu sa čijih krajeva polaze trajekti (do Talina i Stokholma) i barke za obilazak okolnih ostrva.
Helsinška luka se stapa sa trgom na kojem je pijaca, šareno i živo mesto gde radoznalci razgledaju tezge sa voćem i štandove sa suvenirima.
Trg gleda na Esplanadu, veliko šetačko mesto grada. Tokom leta je ova šetačka zona puna prolaznika. Duž trotoara su načičkane prodavnice nameštaja (među kojima je i Artek, nameštaj dizajniran od strane čuvenog arhitekte Alvara Alta), kafeima i restoranima. Leti se preko puta restorana Capeli napravi i mala scena na kojoj besplatno nastupaju lokalne grupe.
Ubrzo će vas zadiviti prelepa gradska arhitektura, fasade u neo-klasičnom stilu koje podsećaju na sanpetersburške. Grad nije mnogo veliki, što omogućava da se brzo obiđe peške.
Ono što ne smete zaobići je trg Senata, ogromna esplanada na kojoj dominira velika katedrala Tuomomiokikro, u neoklasičnom stilu, besprekorno bela i bez sumnje najpoznatija građevina u celoj Finskoj.


Helsinki, (šv. Helsingfors) još zvan i "stadi" na lokalnom narječju, je glavni grad Finske. Smešten je u južnom delu Finske na obali finskog zaliva.

Helsinki čini konurbaciju s još tri grada - Espoo, Vantaa i Kauniainen koji su zajedno nazvani područje glavnog grada.

Grad ima 574.579 (31. decembar 2008), a područje oko 1.000.000 stanovnika.

Povrsina; 715,55 km²

Peking



Peking (na kineskom: 北京, Běijīng - severna prestonica) je glavni grad Narodne Republike Kine (NRK). Prema proceni iz 2009. u gradu je živelo 7.817.968 stanovnika.Sa 14,5 miliona stanovnika u širem području, drugi je najveći grad u Kini posle Šangaja. Jedna je od četiri gradske oblasti koje su pod direktnom kontrolom Centralne vlade, veliki je saobraćajni centar sa mnoštvom pruga, puteva i auto-puteva koji ulaze i izlaze iz njega u svim pravcima. Takođe je i politički, kulturni i obrazovni centar NRK, dok su Šangaj i Hong Kong značajniji ekonomski centri od Pekinga. Peking je bio domaćin Letnjih olimpijskih igara 2008.



Najraniji ostaci ljudskog stanovanja u Pekingu su nađeni u pećinama Brda zmajeve kosti kod mesta Džoukoudijen u distriktu Fangšan, 50 kilometara jugozapadno od Pekinga, u kojima je živeo pekinški čovek. Fosili homo erektusa iz ove pećine potiču iz vremena od pre 230-250.000 godina. Na lokalitetu je otkopano stotine hiljada artefakata od kamena, većinom sitno oruđe raznih oblika. Karakteristične su grube alatke većeg obima za bacanje i sečenje (rani period). Tokom poznog doba koriste se mikroliti, a česta su kamena šila. Sinantropusi su živeli uglavnom sakupljačkim načinom života, ali su se bavili i lovom. Arheološko nalazište na kome je otkriven pekinški čovek je od 1987. na listi Svetske kulturne baštine.

Paleolitski homo sapiens je takođe živeo ovde pre oko 27.000 godina. U blizini Pekinga su do pre 1000. godina pre nove ere postojali gradovi, kao i glavni grad države Jan, jedne od zaraćenih strana u Periodu zaraćenih država, Ji je osnovan na mestu današnjeg Pekinga.

Nakon pada države Jan, potonje dinastije Ćin, Han i Jin su postavili lokalne prefekture u ovoj oblasti. Za vreme dinastije Tang, Peking je postao štab fanjaškog jiedušija, vojnog upravnika sadašnje severne hebejske oblasti. An Lušan je odavde poveo ustanak An Ši 775. godine.


Godine 936. kasna dinastija Jin (936-947) iz severne Kine je izgubila svoje severne teritorije, uključujući današnji Peking, kada ih je aneksirao kitanski vladar Deguan[6]. Godine 938. dinastija Lijao je osnovala novu prestonicu Nanking (Južna prestonica). Jurčenska dinastija Jin je zauzela teritoriju dinastije Lijao i 1153. prenela svoju prestonicu u Nanking i promenila mu ime u Džungdu. Džungdu se nalazio u području oko današnjeg Tijeningsija, jugozapadno od današnjeg Pekinga. Neke od najstarijih građevina koje danas postoje u Pekingu, uključujući džamiju Nijuđije i hram Tijening, potiču iz vremena dinastije Lijao.

Mongoli su spalili Džungdu do temelja 1215. i ponovo ga izgradili godine 1267. severno od prestonice Jina. U pripremama za osvajanje cele Kine, osnivač dinastije Juan Kublaj Kan je podigao grad Kanbalik i učinio ga svojom prestonicom. Izgradnja grada je završena 1293. Kanova odluka je umnogome poboljšala status grada koji se nalazio na severnim granicama Kine. Kanbalik se nalazio severno od centra današnjeg Pekinga. Centar mu se nalazio na mestu gde je sada severni deo 2. kružnog puta, a prostirao se na sever do između 3. i 4. kružnog puta.

Sarajevo



Sarajevo je glavni grad Bosne i Hercegovine i njen najveći urbani, kulturni, ekonomski i prometni centar, glavni grad Federacije Bosne i Hercegovine i sjedište Sarajevskog kantona. Prema popisu iz 1991. grad je imao 416.497, a prema procjeni iz 2008. 304.614 stanovnika, dok područje metropole grada Sarajeva ima 421.289 stanovnika, uključujući sve općine Sarajevskog kantona . Kroz grad protiče rijeka Miljacka, a u neposrednoj blizini grada je i izvorište rijeke Bosne, sa popularnim izletištem Sarajlija, Vrelom Bosne. Oko grada su olimpijske planine: Jahorina, Bjelašnica, Igman, Treskavica i Trebević, koji su posebno tokom zimskih mjeseci omiljena izletišta Sarajlija i turista iz cijeloga svijeta. Sarajevo je relativno mali grad u usporedbi sa velikim, svjetskim metropolama, ali je njegovo ime kroz bogat duhovni, historijski i prirodni izgled, poznatije od imena nekih većih svjetskih gradova. 1914. godine u Sarajevu su ubijeni austrougarski prijestolonasljednik Franz Ferdinand i njegova supruga Sophie, čime je otpočeo Prvi svjetski rat.

Sedamdeset godina kasnije, 1984. godine u gradu se održavaju 14. Zimske olimpijske igre. Tokom ranih 1990-ih godina ime grada je često bilo na naslovnicama dnevnih novina u cijelome svijetu, jer se tu vodio jedan od najkrvavijih ratova u novijoj evropskoj historiji. Grad je 1.425 dana bio pod stalnom opsadom srpskih snaga. U napadima je 11.541 ljudi svih nacionalnosti izgubilo život, od toga 1.601 dijete, a skoro 50.000 ih je bilo povrijeđeno. Danas, u vremenu posljeratne izgradnje, Sarajevo je najbrže rastući grad u Bosni i Hercegovini .

Turistički vodić Lonely Planet svrstao je 2006. godine Sarajevo na 43 mjesto najljepših gradova svijeta, a 2009. je Sarajevo jedno od deset gradova koje je vrijedno posjetiti.



Geografija Sarajeva


Sarajevo se nalazi gotovo u samom geografskom središtu Bosne i Hercegovine i zaprema površinu od 141,5 km². Centralni dijelovi grada smješteni su u kompozitnoj Sarajevskoj kotlini koja se pruža od istoka prema zapadu i završava u Sarajevskom polju, okruženo planinama Bjelašnicom i Igmanom na jugozapadu, Trebevićem na jugoistoku, te srednjim planinama i međudolinskim rtovima na sjeveru i sjeverozapadu. Najstariji dijelovi grada (Vratnik, Bistrik, Hrid,KOVACI, ALIFAKOVAC) su na padinama okolnih bregova. Prosječna nadmorska visina Sarajevskog polja je 500 m. Najzapadnija tačka polja je na 180 16' istočne geografske dužine. Krajnja istočna tačka je na 180 27' istočne geografske dužine, najsjevernija je 430 53’ sjeverne geografske širine, a najjužnija je na 430 47' sjeverne geografske širine.


Klima

Klima u Sarajevu je umjerena i blago kontinentalna. Prosječna godišnja temperatura iznosi 12.5 °C, a prosječna količina oborina je oko 832 mm. Najtopliji mjesec je august, a najhladniji januar. Najviše oborina je u junu, dok je najmanje u martu. Najniža zabilježena temperatura je -21,8 °C (24. januara 1963.), najviša 37,4 °C (24. jula 1987.). Najsušnija godina je 2011, kada je u Sarajevu palo samo 650 mm oborina.




Vrelo Bosne

Miljacka je rijeka, koja najvećim dijelom protiče kroz Sarajevo od istoka prema zapadu. Duga je 35,9 kilometera. Nastaje od nekoliko vrela u podnožju planina Romanije i Jahorine. Paljanska Miljacka (12,9km) izvire u Palama. Mokranjska Miljacka izvire u Kadinom Selu. Nekoliko kilometera istočno od Sarajeva u selu Dovlići, ove dvije pritoke se spajaju u Miljacku. Dalje Miljacka teče na zapad, u Sarajevo, odakle nastavlja svoj put prema rijeci Bosni u koju se uliva.

U zapadnom dijelu Sarajevskog polja, na području prigradskog naselja Ilidža, izvire jedna od najvećih rijeka u Bosni i Hercegovini, Bosna, koja nastaje od tridesetak manjih izvora u podnožju planine Igman, stvarajući jedinstven park prirode -Vrelo Bosne.

Pored rijeka Bosne, Željeznice i Miljacke, ostali veći stalni vodotoci su: Zujevina, Ljubina, Misoča, Stavnja, Tilava, Dobrinja, Bijela rijeka, Crna rijeka, Rakitnica, Mošćanica, Vogošćanska rijeka i dr .

Vodopad Skakavac, visok 98 metara, se nalazi 12 km od centra.


Brežuljci, brda i planine

Centar grada Sarajeva leži na nadmorskoj visini od 511 metara iznad površine mora. Najnižu nadmorsku visinu u sarajevskoj kotlini ima naselje Ilidža sa 498 m, dok viši dijelovi grada i prigradska naselja na padinama okolnih brda: Grdonj i Hum na sjeveru, Borja na istoku i padine Trebevića na jugu, leže na prosječnoj nadmorskoj visini od 900 metara. Grad okružuju šumoviti obronci olimpijskih planina jedinstvene ljepote, čiji vrhovi prelaze 2000 metara visine: Treskavica (2088 m), Bjelašnica (2067 m), Jahorina (1916 m), Igman (1502 m) i Trebević (1629 m). Obronci obližnjih planina bogati su šumom. Crnogorica (jela, smrča, ariš i bor) i bjelogorica (breza, topola i lijeska) se prepliću i čine prirodu u okolini grada neobično lijepom. 1939. godine botaničar K. Maly osnovao je Botanički vrt na Trebeviću, koji je u drugom svjetskom ratu u potpunosti uništen. 1948. godine na visini od 1530 m zasađen je rasadnik, botanički arboretum Šumarskog fakulteta. Za vrijeme rata u Bosni i Hercegovini 1992-95. šumski fond je najvećim dijelom uništen .

Rim



Rim (ital. Roma) je glavni grad Italije i južnoitalijanske regije Lacio, grad bogate historije poznat i pod imenom Vječni grad. Rim je centar bogate antičke kulture, od koje je ostalo mnogo spomenika do današnjih dana, a jedan od najvećih je svakako Koloseum. Grad se nalazi u donjem toku rijeke Tiber, u neposrednoj blizini blizu Sredozemnog mora i jedan je od najvećih centara Mediterana. Smješten je na 41°54′ sjeverne geografske širine i 12°29′ istočne geografske dužine. U sklopu gradskog područja Rima nalazi se i Vatikan, crkvena država i sjedište rimokatoličke crkve i Pape.

Rim je najveći grad Italije i ima oko 2.546.000 stanovnika (2004), a procjenjuje se da u sklopu aglomeracije živi i do 3,3 miliona stanovnika. Trenutni gradonačelnik Rima je Walter Veltroni.



Istorija


Rim se može pohvaliti dugom i raznolikom historijom grada, koja je često bila veoma burna i ne rijetko prožeta ratovima, sukobima, paljevinama, bolestima i epidemijama. Rimska historija duga je skoro 3150 godina i u tom je vremenu Rim bio sjedište Rimskog carstva, Rimske republike, Rimskog kraljevstva, Papinske države, Kraljevine Italije i Republike Italije.


Osnivanje grada

Legenda kaže da je Rim osnovan 21. aprila 753. godine p.n.e., i da mu je osnivač Romulus (Romul), koji je tada ubio svog brata Remusa (Rema). Ovaj datum je uziman kao osnova rimskog i julijanskog kalendara (Ab urbe condita). Romul i Rem su, prema toj legendi, sinovi Marsa (Aresa) i svećenice Rhea Silvie, kćeri Numitora, kralja Albalonga. Braća su sklonjena da bi ih se spasilo od mržnje Amuliusa, pretendenta na albalonganski tron, a odgojila ih je vučica, koja je i danas simbol grada Rima.

Porijeklo imena Rim je nerazjašnjeno, iako je još od antičkog doba u opticaju nekoliko teorija. Najmanje vjerovatna je ona koja kaže da je naziv od grčke riječi Ρώμη (hrabrost, kuraž). Nešto vjerovatnija je ona koja ime izvlači iz korijena rum (rum - sisa), što se vjerovatno povezuje sa vučicom (na latinskom lupa, interesantno riječ koja ujedno znači i prostitutka) koja je odhranila (dojila) Romula i Rema.


Antičko doba

Dioklecijanove terme

U početku je Rim bio kraljevsvo, kojim je vladao kralj, ali ono 509. godine p.n.e. postaje republika. Period rasta, prekinut sa porazom koji su Gali nanijeli Rimu negdje oko 390. godine p.n.e., ubrzo je nastavljen. U zadnjim danima Republike Rim je bio glavni grad teritorije koja je pokrivala veći dio Mediterana. Pod Caesarom Augustusom i njegovim nasljednicima širenje je nastavljeno.

Od ranog 3. vijeka stvari se mijenjaju. Rim formalno i dalje ostaje glavni grad, ali imperatori provode sve manje i manje vremena u njemu. 330. godine Konstantin uspostavlja Konstantinopol kao drugi glavni grad Carstva, a neki kasniji "zapadni" carevi smještaju svoja sjedišta i u Milanu ili čak Ravenni, umjesto u Rimu. Ipak mjesto u Senatu je, uprkos gubitku moći samog Senata, još uvijek ostalo stvar prestiža, a proglašenje kršćanstva zvaničnom religijom Carstva, je od biskupa Rima (kasnije nazvanog Papa) načinilo najznačajniju religijsku ličnost zapadnog Carstva. Takođe, sada je Carstvo bilo izloženije napadima izvana, glavni bedemi grada bili su sagrađeni 270. godine, ali ni oni nisu uspjeli spriječiti prodor prvo Alara 410. godine, a potom Geisera 455. godine.


Barbarsko i bizantsko doba

Aurelijev obelisk

Pad Zapadnog rimskog carstva je malo što promijenio što se Rima tiče. Odoaceri i Ostrogothi nastavili su, kao i imperatori prije njih, vladati Italijom iz Ravenne. U međuvremenu Senat je, iako je već odavno izgubio na značaju, nastavio upravljati Rimom, a Papa je uobičajeno dolazio iz senatorskih porodica. Ovakvo stanje potrajalo je sve dok Istočno rimsko carstvo, pod Justinianom I, nije zauzelo grad 536. godine. Ostrogothi, pod Totilom, ponovo su osvojili Rim 546. godine i opljačkali ga. Bizantski general Belisarius im ga je ubrzo preoteo, ali ga je ponovo izgubio 549. godine. Belisarius je zamijenjen Narsesom, koji još jednom osvaja grad godine 552. Car Istočnog rimskog carstva, Justinian I (vladao 527-565), odobrio je Rimu sredstva za održavanje javnih zgrada, akvadukta i mostova – koji su, u Italiji izmučenoj ratovima, često bili van funkcije. Takođe se proglasio pokroviteljem preostalih učenika, govornika, fizičara i advokata, nadajući se da će s vremenom više mladih tražiti bolje obrazovanje. Poslije rata Senat je formalno ponovo uspostavljen, ali pod kontrolom prefekta i drugih službenika određenih od bizantskih autoriteta u Raveni i odgovornih njima. Papa je sada bio jedna od vodećih religijskih osoba u cijelom Bizantijskom carstvu i u stvarnosti moćniji na lokalnom nivou i od postavljenih senatora i od lokalnih bizantskih službenika. U praksi lokalna vlast pripala je Papi a u sljedećih nekoliko desetljeća najveći dio senatskih aristokrata i bizantskih administrativaca u Rimu bio je apsorbiran u crkvenu hijerarhiju. Za vladavine Justinianovog nećaka i nasljednika, Justina II (vladao 565-578 godine), Alboini su izvršili invaziju na Lombardiju (568. godine). Zauzimajući regije Benevento, Lombardiju, Piedemont, Spoleto i Toskanu, osvajaći su ograničili carsku vladavinu na male dijelove zemlje koji su bili u okruženju, uključujući Rim, Napoli (Napulj) i Ravenu. Jedan od tih okruženih "otoka" koji je ostao pod bitzantskom kontrolom bila je Perugia (Peruđa), koja je predstavljala stalno ugrožavanu kopnenu vezu između Ravene i Rima. 578. godine senat je, u njegovom posljednjem zabilježenom aktu, morao zatražiti pomoć Tiberiusa II Constantina (vladao 578-582 godine) protiv vojvoda koji su nadirali prema Rimu i predstavljali prijetnju, Faroalda od Spoleta and Zotta od Beneventa. Maurice I (vladao 582-602) uveo je novi faktor u ovom, već kontinuiranom, konfliktu stvarajući alijansu sa Childebertom II od Austrasie (vladao 575-595). Armije Franačkog kralja zauzimale su teritoriju Lombardije u 584. 585. 588. i 590. godini. Rim je, pored toga, bio pogođen katastrofalnom poplavom 589. godine, koju je pratila kuga 590. godine. Zabilježena je legenda kako je viđen anđeo, u doba dok je novoizabrani Papa Gregory I (vladao 590-604) prolazio u procesiji pored Hadrianove grobnice, kako lebdi nad zgradom i vraća svoj mač u korice kao znak toga da je kuga na izmaku. A i grad je, činilo se, konačno bio siguran. Ipak, novi kralj Lombardije, Agilulf (vladao 591-616), je radio na tome da osigura mir sa Childebertom, reorganizira svoje teritorije i nastavi aktivnosti protiv Rima i Napulja do 592. godine. Sa carem okupiranim ratovima na istočnim granicama i nesposobnim da osigura Rim od invazije, Gregori I je preuzeo inicijativu i započeo pregovore o mirovnom ugovoru. Završeni su u jesen 598. godine, i kasnije priznati samo od Maurica. Pozicija Patrijarha Rima je još više učvršćena pod uzrupatorom Phocasom (vladao 602-610). Phocas je priznao prvenstvo rimskom Patrijarhu nad Patrijarhom Konstantinopola, i čak dekretom proglasio Papu Bonifaca III (607.) "Vođom svih crkava".



Rim je značajno središte za visoko obrazovanje. Prvi univerzitet u gradu je univerzitet „La Sapijenca” (Università degli Studi di Roma "La Sapienza") osnovan 1303. godine, koji je i najveći evropski univerzitet kojeg pohađa oko 150.000 studenata. Ostala dva gradska univerziteta su Tor Vergata (Università degli Studi di Roma Tor Vergata) koji je osnovan 1982. i Treći rimski univerzitet (Università degli Studi Roma Tre) koji je osnovan 1992. godine.

U gradu se nalazi i veliki broj papinskih univerziteta uključujući Univerzitet sv. Tome Akvinskog i Gregorijanski univerzitet (najstariji isusovački univerzitet na svijetu iz 1551).

Ovdje se također nalaze brojni privatni univerziteti kao LUMSA, Katolički univerzitet Svetog Srca, LUISS, Evropski institut za dizajn, Univerzitet Đovanija Kabota, IUSM, Američki univerzitet u Rimu i mnogi drugi univerziteti.

Seul



Seoul (서울) je glavni grad Južne Koreje i jedan od najnaseljenijih gradova na svijetu, koji se nalazi u sjeverozapadnom djelu zemlje na rijeci Han. Ustanovljavanjem Južne Koreje (1948) postao je glavni grad države, izuzev u kratkom vremenu za vrijeme Korejskog rata.

Seoul se nalazi na severozapadu zemlje, južno od Korejske demilitarizacione zone, na rijeci Han. Grad je politički, kulturni, društveni i ekonomski centar Južne Koreje. Također je i centar međunarodnog biznisa, finansija, multinacionalnih korporacija i svjetskih organizacija. Pošto je i glavni grad jedne od najmoćnijih svjetskih privreda, njegov globalni status je u stalnom porastu. Danas je jedan on najočitijih simbola korejske privrede ("Čudo na rijeci Han").

Urbano područje Seula ima 10,3 miliona stanovnika (2003), i po tome je 22. najnaseljeniji grad na svijetu. Ovo rangiranje je podložno promjenama prema raznim nezavisnim izvorima, po kojima postoje razlike između metropole i prigradskih naselja. Njegova gustoća je tako velika da ga smatraju jednim od "najdigitalnijih" gradova u današnjoj globalno povezanoj ekonomiji. U gradu je registrirano više od milion vozila koji stvaraju ogromne saobraćajne gužve koje traju do ponoći. Veliko područje metropole Seoula, sa velikim gradskom lukom Inčion, transportnim pojasom i prostranim rezidencijalnim područjem Seongnam, je jedno od najnaseljenijih mjesta na svijetu. Posljednjih godina gradske vlasti su preduzele opsežne mjere za zaštitu grada od zračnog i vodenog zagađenja, što je rezultiralo čistijom atmosferom, iako je zagađenje zraka i dalje vrlo problematično.